Μετά την Αίγυπτο, τη Τυνησία τη Λιβύη, είμαστε μπροστά σε μια παρόμοια κατάσταση στη Συρία. Ωστόσο η Συρία αξίζει περισσότερης προσοχής από την Άγκυρα γιατί είναι γειτονική μας χώρα (Τουρκία).
Η Συρία ήταν μέχρι τώρα μια σταθερή σχετικά χώρα σε αντίθεση με το Ιράκ. Λαμβάνοντας υπόψη το Κουρδικό ζήτημα, είναι βέβαιο πως κάποιοι θα επωφεληθούν από το γενικότερο χάος και δεν θα λάβουν σοβαρά υπόψη τους τον αγώνα που δίνει η Τουρκία για την ειρήνη και την ευημερία των διαφόρων μειονοτήτων της στα νότια σύνορα της.
Οι σχέσεις Τουρκίας και Συρίας είναι σε πολύ καλό επίπεδο, παρότι το 1998 οι δύο χώρες έφτασαν μια ανάσα από τη πολεμική σύρραξη, όταν η Τουρκία απείλησε ανοιχτά με στρατιωτική δράση τη Συρία επειδή παρείχε για μεγάλο διάστημα ασφαλή καταφύγιο στον ηγέτη του PKK, Αμπντουλάχ Οτσαλάν. Τελικά ο Οτσαλάν εκδιώχθηκε από τη Συρία και η γειτονική χώρα (Συρία) υποσχέθηκε πως θα σταματήσει να παρέχει υπηρεσίες σε μαχητές του PKK.
Σήμερα η Τουρκία και η Συρία έχουν υπογράψει εμπορικές και οικονομικές συμφωνίες αλλά και έχουν χαράξει κοινή στρατιωτική στρατηγική.
Στη περίπτωση που οι διαμαρτυρίες συνεχίσουν να υφίσταται στη Συρία, παρά τις μεταρρυθμίσεις, θα είναι πια πραγματικά δύσκολο για το Πρόεδρο Assad να διαχειριστεί τη κατάσταση. Η κατάσταση δεν εμπνέει αισιοδοξία μιας και τα ειδησεογραφικά πρακτορεία αναφέρουν θανάτους από πυροβολισμούς. Η συνεχόμενη βία στη Συρία θα οδηγήσει σύντομα τη Δύση να πάρει και εκεί θέση και οι όποιες αποφάσεις της θα βλάψουν σοβαρά τα συμφέροντα της Τουρκίας αλλά και τη σταθερότητα αυτής.
Αν η Δύση επέμβει στη Συρία, τότε η Τουρκία θα κινδυνέψει περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο Αραβικό κράτος να είναι η επόμενη χώρα που θα υποστεί στο εσωτερικό της ταραχές.
Geopolitics & Daily News 
2 Απριλίου, 2011 στο 17:06
1η παρατήρηση:
Σε κάθε περίπτωση, μακριά από εμάς η ιμπεριαλιστική λογική ¨ ο θάνατός σου η ζωή μου» ή «όξυνση στα σύνορα των αντιπάλων μας, για να ωφελούμαστε εμείς». Εμείς, θέλουμε ένα πράγμα, εθνική κυριαρχία και ειρήνη στον κόσμο όλο.
2η: Δεν μας κατευνάζει την οργή, που η μνήμη κρατάει ζεστή ακόμα, απέναντι στον ενδοτικό, ωμό και απάνθρωπο τρόπο με τον οποίο παρέδωσε η κυβέρνηση Σημίτη, δια του σημερινού αντιπροέδρου της κυβέρνησης κ. Παγκάλου, τον Οτσαλάν στους Τούρκους, όσο και εάν από το κείμενο (στο βαθμό που είναι επίσημο) αποδεικνύονται οι εκβιασμοί της Τουρκίας προς την Συρία με αναφορά στις σχέσεις της δεύτερης με το PΚΚ, ούτε και οι εκβιασμοί, που σίγουρα έγιναν, προς την Ελλάδα τότε, λόγω παρουσίας του Οτσαλάν στη χώρα.
Διότι εάν οι Τούρκοι καταφέρνουν να «περνάνε» τους εκβιασμούς τους τόσο εύκολα εις βάρος άλλων χωρών, και μάλιστα σε ό, τι μας αφορά, στα πλαίσια της συμμετοχής και των δύο χωρών στο ΝΑΤΟ, μας αναγάγει το ίδιο εύκολα σε ενδοτικούς, δηλαδή σε εύκολους αντιπάλους συνηθίζοντας μάλιστα στην ιδέα κι έτσι να πράττει πάντα, διατηρώντας άμεσα ή έμμεσα το «κράτος» του casus belli πάνω από την Ελλάδα.
Σύντομα, αυτοί που κυβερνάνε τη χώρα, οφείλουν να τραβήξουν το χαλί των εκβιασμών από τα «πόδια» της Τουρκίας και μάλιστα, οφείλουν να πείσουν τόσο τις ΗΠΑ όσο και την ΕΕ, να πάψουν να παριστάνουν τους «κουφούς» κάθε φορά που οι Τούρκοι μας εκβιάζουν. Διαφορετικά, τι νόημα έχει να θυσιάζουμε γη και ύδωρ με την ύπαρξη των νατοϊκών βάσεων στη χώρα, όταν κινδυνεύουμε με πόλεμο από μία χώρα… σύμμαχο;
Όλα αυτά, καιρός είναι να τα επαναφέρουμε στην ημερήσια διάταξη των σκέψεών μας, πριν είναι… αργά. Διότι η Εξωτερική Πολιτική μιας χώρας, τουλάχιστον, οι αρχές επί των οποίων στηρίζεται, πότε και γιατί οφείλει να λέει «όχι» στους αντιπάλους της, δεν μπορεί, πλέον, να είναι υπόθεση μόνο των κυβερνώντων της. Δεν αρκεί σήμερα αυτό. Και δεν αρκεί, λόγω της εμβέλειας οικονομικών παραγόντων αλλά και πολιτικών, συνάφειάς των με συμφέροντα οικονομικά και γεωπολιτικά που να ευνοούν την απέναντι πλευρά. Συνεπακόλουθα, καιρός να μαθαίνει ο λαός όλη την αλήθεια και όχι να γίνεται θεατής αποφάσεων, όπως εκείνης, της… παράδοσης του Οτσαλάν στους Τούρκους. Διότι εκείνη την υποχώρηση πληρώνουμε πιο ακριβά σήμερα, με τις όλο και πιο «διευρυμένες» απαιτήσεις των Τούρκων στο Αιγαίο.
2 Απριλίου, 2011 στο 22:16
Σωστή γενικά ή τοποθέτηση σου αγαπητή Κατερίνα. Γιά νά υλοποιηθούν οί προτάσεις -απόψεις σου πρέπει νά υπάρχει μιά βασική προ’υ’πόθεση. Ποιά; Οί πολιτικοί ηγέτες ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ. O GEOFRY GEORGE PAPADREOU έχει αυτή τήν προ’υ’πόθεση ή ΞΕΠΟΥΛΗΣΕ ΤΟ ΛΑΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΣΤΟ ΔΝΤ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΤΟΚΟΓΛΥΦΟΥΣ; Αλλά οί Έλληνες είμαστε άξιοι τής μοίρας μας . Διότι τό 1999 ώς Υπέξ τής κυβέρνησης τού »στιβαρού πρωθυπουργού τών Ιμίων » Σημίτη [ Ααρών Αβουρή] . Δέν έίχαμε πληροφορηθεί δηλώσεις του : » Όταν ένας κακός γείτονας διεκδικεί τό οικόπεδο μας, άς τού δώσουμε λίγα στρέμματα νά κοιμώμαστε ήσυχοι» . Καί όταν εκλέχτηκε πρωθυπουργός προχωρά τίς ιδεοληψίες τους. Κατά καιρούς διαρρέουν πληροφορίες γιά μαραθώνιες διαπραγματεύσεις μέ τά καρντάσια απέναντι, τό καθεστώς τού Αιγαίου. Έν κρυπτώ καί παραβύστω. Καί ήρθε ή επιβεβαίωση από τά τηλεγραφήματα τών Αμερικανών. Έχουν σοκαριστεί καί οί ίδιοι μέ τήν ενδοτικότητα τού πρωτυπουργκού μας. Περαστικά μας…
3 Απριλίου, 2011 στο 21:50
Θα απαντήσω και σε εσένα, όπως σε φίλους οι οποίοι χαρακτηρίζουν (όπως εσύ, δύσμενα, τους κομματικούς «ηγέτες» της «δίσεκτης» εποχής μας, αλλά και το λαό που τους ψηφίζει, με ένα στίχο του Μανόλη Αναγνωστάκη μιας και το θέμα είναι με βάση το χθες και στην τραγικότητα του σήμερα, τι λέμε όλοι, γιατί «σαν πρόκες πρέπει να καρφώνονται οι λέξεις, να μην τις παίρνει ο άνεμος».
Ως προς τις πληροφορίες που βγαίνουν στην επιφάνεια τις οποίες μπορούμε να μάθουμε, θεωρώ το θέμα δύσκολο να αναλυθεί σύντομα. Διότι, ακριβώς, η παιδεία υπό την έννοια της ικανότητας που αποκτάει ο άνθρωπος κρίσης και επίκρισης, δεν αποκτάται στις σχολικές δομές, εκεί συσσωρεύει γνώσεις, αλλά, κυρίως, έξω από αυτές, στις ανθρώπινες συνάφειες της ιστορίας του κάθε ανθρώπου ξεχωριστά . Αντιλαμβάνεσαι, συνεπακόλουθα, πόσο δύσκολη, ταυτόχρονα αμφισβητητική διαδικασία είναι η παραγωγή άποψης μετά από μία πληροφορία για τον κάθε άνθρωπο χωριστά. Και εάν λέγεται, ευτυχώς, ακόμα, ότι οι τέχνες της γραφής και της κίνησης, η μυθιστοριογραφία, διηγηματογραφία, ποίηση, η λογοτεχνία, το χρονογράφημα, το θέατρο, ο χορός, ο κινηματογράφος κλπ, είναι τέχνες που «τραντάζουν» την συνείδηση μας, είναι γιατί ξυπνάνε μέσα μας αυτό που θα θέλαμε να είμαστε και δεν το γνωρίζαμε, και γι’ αυτό μπορούν να μας εξεγείρουν τη σκέψη για κρίσεις και επικρίσεις, για εναντιώσεις και αποδοχές, για να γίνουμε, σε τελευταία ανάλυση, «εγκυμονούντες» που ίσως «γεννήσουμε» τρόπους και στάσεις ζωής και κοινωνίες, που θα κάνουν την ανθρώπινη ύπαρξη δικαιότερη, λυτρώνοντας την από το άλγος της κοινωνικής αδικίας. Είναι, επίσης, γιατί υπερβαίνουν την εφήμερη μήνη ωθώντας μας στην σύγκρουση με την, αμφίσημης αξίας, εγωμανή υπερτερότητα μας έναντι του διαφορετικού από εμάς. Είναι γιατί μας εναντιώνουν σε κάθε έννοια φανατικής προέλευσης, είναι γιατί δημιουργούν τελικά πνευματικές προϋποθέσεις για να χειριζόμαστε αντιφάσεις για να γινόμαστε ταξιδιώτες ονείρου όπου ο άνθρωπος νικάει την απληστία των μεγαλόσχημων, δήθεν ισχυρών της γης, μα νάνων μπροστά στο τέρμα του ταξιδιού που είναι ο άνθρωπος και η φύση σε ειρηνική διαπραγμάτευση για την αιωνιότητα της ισότητας και αυτοδιοίκησης των εθνών του κόσμου.
Να με θυμάσαι, την κρίση θα την περάσουμε, καθώς και τους ηγέτες που την εξέθρεψαν. Μα πολύ φοβάμαι ότι στα συντρίμμια της πάνω, δεν θα μπορέσουμε και τούτη τη φορά να ξεπεράσουμε την πνευματική μας ανημποριά να οδεύσουμε προς την ανατροπή των αιτιών που θα την… ξαναφέρουν.