«Ο κίνδυνος ολικής καταστροφής των ΗΠΑ είναι πέρα για πέρα ορατός». «Η αυτοκρατορία καταποντίζεται». «Η οικονομική κατάρρευση προ των πυλών», είναι ορισμένες από τις φράσεις του αρθρογράφου, Στιβ Κλέμονς, της αμερικανικής ενημερωτικής ιστοσελίδας «THE ATLANTIC», σχετικά με τη σημερινή κατάσταση των ΗΠΑ.
Όταν το 1989 έπεσε το τείχος του Βερολίνου, η τότε Σοβιετική Ένωση είχε ήδη αρχίζει να καταποντίζεται. Στον ίδιο δρόμο με τη τότε Σοβιετική Ένωση, βρίσκονται σήμερα οι ΗΠΑ που μετά την 11η Σεπτεμβρίου χάνουν το πόλεμο στο Αφγανιστάν γιατί απλώς δεν μπορούν να διαχειριστούν τον όρο …»παγκόσμια αυτοκρατορία».
Ο γνωστός αμερικανός οικονομολόγος, Chalmers Johnson, έγραψε πως αν ο 20ος αιώνας ήταν λαμπρός για τις ΗΠΑ, ο 21ος θα συμπεριλάβει τον απολογισμό όσων λανθασμένων ενεργειών προηγήθηκαν.
Με το πέρας του «ψυχρού πολέμου» οι ΗΠΑ επέλεξαν ένα διαφορετικό δρόμο. Έναν δρόμο που δεν είχε πρόγραμμα και βασίστηκε έξω από τη λογική που επιβάλλει η εξωτερική πολιτική και η διπλωματία. Οι ΗΠΑ, άνοιξαν μέτωπα σε περίπου ολόκληρο το πλανήτη με συνέπεια να «ματώνουν» σε καθημερινή βάση στο θέμα της οικονομικής πολιτικής.
Η κατάρρευση της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, τελικά βοήθησε ή όχι τις ΗΠΑ, καταλήγει η ανάλυση.
Geopolitics & Daily News 
13 Αυγούστου, 2011 στο 18:54
Η κατά καιρούς στάση της Ευρώπης (π.χ. βομβαρδισμός Σερβίας) έδειξε ότι ούτε η Ευρώπη ήθελε να αναλάβει ηγετικό ρόλο σε παγκόσμιο επίπεδο. Για να γίνεις κοσμοκράτορας πρέπει και να το αντέχεις αλλά και να το επιθυμείς.
Τι μας δείχνει αυτό; Ότι οι Η.Π.Α. δεν ήταν το κράτος, ήταν το όχημα της παγκόσμιας κυριαρχίας. Απλώς πλέον η ηγεμονία αλλάζει όχημα. Φαίνεται ότι εμφανίστηκε ένας παίκτης που και αντέχει αλλά και επιθυμεί την παγκόσμια κυριαρχία.
Αυτό όμως είναι αυτό που φαίνεται. Στο βάθος η παγκόσμια κυριαρχία δεν άλλαξε ποτέ χέρια από την εποχή του Ναπολέωντος ακόμη. Το μόνο που αλλάζει είναι το όχημα. Εν ολίγοις, δεν τελειώνει η παγκόσμια ηγεμονία των ΗΠΑ, τελειώνει ο ρόλος της ως τέτοια.
Τι προσέφεραν οι ΗΠΑ την περίοδο της κυριαρχίας των; Ασφάλεια (λόγω αποστάσεως), νέες πλουτοπαραγωγικές πηγές, παρθένο πολιτικό σύστημα, τυχοδιώκτες πολίτες. Όλα αυτά κορέστηκαν, ξεπεράστηκαν και τώρα ο νέος καπιταλισμός της Κίνας συνδυάζει επίσης απαιδεύτους καπιταλιστικώς πολίτες (και μάλιστα πολλούς, πάρα πολλούς), ασφάλεια και νεοτυχοδιωκτισμό. Ότι πρέπει δηλαδή για να μεταναστεύσει η κυριαρχία, όχι τυχαίως αλλά κατόπιν σχεδίου.
Οι παγκόσμιοι κυρίαρχοι δεν είναι κράτη, είναι πρόσωπα (ίσως και ομάδες προσώπων) με συγκεκριμένες εσχατολογικές απόψεις. Το μοντέλο «κλέβω τους θησαυρούς του γείτονα και κάνω ανάπτυξη» πέθανε. Το νέο είναι «καταχρεώνω τον γείτονα και τον καθιστώ οικονομικό μου δούλο, δεν του κλέβω τους θησαυρούς αλλά τον αναγκάζω να ενεχυριάσει το μέλλον του». Και πως μπαίνει κάποιος στον πειρασμό να ενεχυριάσει το μέλλον του; Η μηχανισμός είναι γνωστός από την αρχαιότητα και καλείται καλλιεργούμενη μ α τ α ι ο δ ο ξ ί α.
Οι ΉΠΑ επομένως δεν πέφτουν από την θέση του παγκοσμίου ηγεμόνος αλλά γίνονται θύματα της ματαιοδοξίας τους για παγκόσμια ηγεμονία, την οποία και φυσικά δεν επέτυχαν διότι μια πραγματική παγκόσμιος ηγεμονία είναι καταρχήν πνευματική ηγεμονία. Κατά την γνώμη μου σε παγκόσμιο κυριαρχία δεν επετεύχθη ποτέ ούτε και πρόκειται κάποιος να κατορθώσει να ενώσει ανατολή και δύση.
Το σύστημα εν κατακλείδι δεν είναι διαδοχικό ως προς τις παγκόσμιες ηγεμονίες αλλά ακολουθεί σχεδιασμένα την μέθοδο της φυσαλίδας (αλγόριθμος είναι) ανεβάζοντας στην κορυφή πάντα το όχημα με συγκεκριμένα ποιοτικά χαρακτηριστικά και συγκριτικά πλεονεκτήματα.
Ίσως λοιπόν το μεθεπόμενο όχημα να είναι η Αφρική, ίσως μια πραγματικώς ηνωμένη Ευρώπη, ίσως το ίδιο το Ισλάμ. Ποιος ξέρει;