Ο κύριος Κώστας Στούπας γράφει οικονομικά άρθρα στο capital.gr.
Ερωτήσεις:
Συχνά ακούγεται πως η χώρα μας σύντομα θα αναγκαστεί να προχωρήσει σε «κούρεμα» του ελληνικού χρέους. Τι ουσιαστικά σημαίνει «κούρεμα» χρέους, ποια η διαφορά του με την ολοκληρωτική χρεοκοπία και αν στην περίπτωση αυτή κινδυνεύουν οι αποταμιεύσεις των μικροκαταθετών στις τράπεζες.
Απάντηση: «Κούρεμα» π.χ. 30% σημαίνει αν με έχετε δανείσει 100 Ευρώ να πάρετε πίσω 70 γιατί δεν μπορώ να σας εξοφλήσω. Ολοκληρωτική χρεοκοπία σημαίνει παύση πληρωμών λόγω οικονομικής κατάρρευσης. Σε περίπτωση συνολικής κατάρρευσης είναι πιθανό να έχουμε ανεξέλεγκτες καταστάσεις. Οι καταθέτες στο παρελθόν, τυπικά σπάνια έχουν χάσει τις καταθέσεις, ουσιαστικά όμως συχνά, λόγω των απανωτών υποτιμήσεων που συνόδευαν τις χρεοκοπίες.
Στην περίπτωσή μας είναι διαφορετικά καθώς είμαστε μέλος της ευρωζώνης. Όσοι τρέχουν να βγάλουν τα λεφτά τους εκτός Ελλάδος το κάνουν γιατί πανικοβάλλονται από την ιδέα μιας αιφνιδιαστικής απόφασης επιστροφής στη δραχμή την οποία δεν εκτιμούν σε αντίθεση με το Ευρώ που θεωρούν πως θα διατηρήσει την αξία του.
Προσωπικά δεν εκτιμώ πως ένα σενάριο επιστροφής στη δραχμή έχει πιθανότητες με τα δεδομένα που υπάρχουν σήμερα καθώς τα προβλήματα που θα δημιουργούσε θα ήταν πιο πολλά από αυτά που θα έλυνε.
H ουσιαστική διαφορά μεταξύ ενός «κουρέματος» και μια ολοκληρωτικής χρεοκοπίας όπως το θέτετε, βρίσκεται μεταξύ ενός «φιλικού» διακανονισμού με τους πιστωτές και μιας μονομερούς απόφασης. Στη δεύτερη αυξάνονται οι πιθανότητες ανεξέλεγκτων καταστάσεων.
Πολλοί πιστεύουν πως η απόφαση να εισέλθει η χώρα μας στο μηχανισμό στήριξης του ΔΝΤ, ήταν κάτι προαποφασισμένο και σαν κίνηση εξυπηρέτησε ξεκάθαρα ξένα συμφέροντα. Κατά τη γνώμη σας υπήρχε άλλη διέξοδος και αν και ναι, ποια ήταν αυτή;
Απάντηση: Δεν νομίζω ότι είχε προαποφασιστεί τίποτε και προσωπικά θεωρώ αστεία τα σχετικά συνωμοσιολογικά σενάρια, όπως και τα άλλα που υποστηρίζουν πως άγνωστες δυνάμεις μας ψεκάζουν με ψυχοφάρμακα. Απλά, αυτό που νομίζω ότι συνέβαινε ήταν πως κάποιοι που έβλεπαν τον εκτροχιασμό των δημοσιονομικών εκτίμησαν την εξέλιξη αυτή σαν μια πιθανότητα καθώς η ευρωζώνη δεν ήταν έτοιμη από μόνη της να αντιμετωπίσει την κατάσταση.
Υπάρχουν και κάποιοι που έβλεπαν την χρεοκοπία μας σαν κατάληξη του οικονομικού μοντέλου της μεταπολίτευσης, επειδή έβλεπαν τον παραγωγικό ιστό της χώρας να αποσαρθρώνεται και το παρασιτικό δημόσιο να γιγαντώνεται. Απλά, δεν ήταν εύκολο να προσδιοριστεί ο χρόνος που θα γινόταν αυτό.
Η προσφυγή στην τρόικα επί της ουσίας μας δίνει το χρονικό περιθώριο να μειώσουμε το άνω των 30 δισ. Ευρώ έλλειμμα του 2009 σε τρία χρόνια αντί για τρεις μήνες μέσα στο 2010. Να κάνουμε μεταρρυθμίσεις από ένα κρατικοδίαιτο παρασιτικό οικονομικό μοντέλο σε ένα περισσότερο παραγωγικό με έμφαση στις εξαγωγές.
Τα 110 δισ. που δίνουν στην Ελλάδα θα μπορούσαν να τα δώσουν στις γαλλικές κυρίως και γερμανικές τράπεζες για να καλύψουν τις απώλειες από την έκθεσή τους σε ελληνικά ομόλογα. Έτσι όμως θα αντιμετώπιζαν δυο κινδύνους α)το ντόμινο, δηλ. να ακολουθήσει η Ιρλανδία, ή Πορτογαλία κλπ. και β) τη διάλυση της ευρωζώνης, αφού το μήνυμα που θα έστελναν είναι πως στην πρώτη δυσκολία πετάμε του άτακτους από το παράθυρο. Με τη λύση που επιλέχτηκε δίνουν χρόνο στην Ελλάδα να αλλάξει τα κακώς κείμενα που την οδήγησαν στην χρεοκοπία και στο Ευρώ να επιβιώσει και να παίξει ρόλο σαν παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα.
Η διέξοδος που υπήρχε και υπάρχει είναι μια. Η εφαρμογή μιας μεταρρύθμισης που θα αλλάξει όλα αυτά που μας οδήγησαν στην χρεοκοπία. Αυτό έπρεπε να το είχαμε κάνει μόνοι μας ξεκινώντας πολλά χρόνια πριν, αλλά ο λαϊκισμός και η ανευθυνότητα δεν μας το επέτρεψαν. Όπερ, μείωση του παρασιτικού και διεφθαρμένου κράτους . Αναδόμηση αυτού που θα απομείνει στην κατεύθυνση να προσφέρει τις όσο τον δυνατόν καλύτερες υπηρεσίες με το μικρότερο κόστος στους πολίτες. Δημιουργία κλίματος προσέλκυσης εγχώριων και ξένων επενδύσεων για την δημιουργία θέσεων εργασίας και πλούτου που θα βελτιώσει το βιοτικό επίπεδο μέσω της ανταγωνιστικότητας και όχι των δανεικών.
Η εκχώρηση του προνομίου κοπής χρήματος σε αρχαιοελληνικούς «ιδιώτες» που έχουν το θράσος να ονομάζονται κεντρικές τράπεζες με παραπλανητικά ηχηρά-εθνικά ονόματα όπως Τράπεζα της Ελλάδος, Ομοσπονδιακή τράπεζα Γερμανίας, FED =Ομοσπονδιακή Αμερικής… κλπ , κατέστησε τα κράτη υποτελείς τους και τους πολιτικούς, υπηρέτες με δική τους πελατεία.
Μέσα σε αυτή την α-πολιτική χρεοκοπία της οποίας θυγατέρα είναι και η οικονομική, υπάρχει λύση με μπαλώματα και με συνταγές της συμπτωματολογίας; Πού βλέπετε εσείς φώς;
Απάντηση: Οι κεντρικές τράπεζες είναι ανεξάρτητες γιατί στις δημοκρατίες οι πολιτικοί είναι επιρρεπείς στο λαϊκισμό και τη διανομή χρημάτων που δεν έχουν.
Η παρουσία μιας ανεξάρτητης κεντρικής τράπεζας διασφαλίζει πως η εκάστοτε κυβέρνηση δεν θα τυπώνει χρήμα ανεξέλεγκτα για να πληρώνει μισθούς και να οδηγήσει την οικονομία στην κατάρρευση. Ελαττώματα και λάθη έχουν υπάρξει αλλά το σύστημα της σύστασης ανεξάρτητης νομισματικής αρχής σε σχέση με την αρχή που ασκεί την οικονομική πολιτική έχει οδηγήσει τις δημοκρατίες στη μεγάλη οικονομική άνθιση των τελευταίων δεκαετιών που τις κάνει να ξεχωρίζουν σε σύγκριση με άλλα καθεστώτα.
Η εκχώρηση προνομίου διαχείρισης της νομισματικής πολιτικής μοιάζει με την εκχώρηση του προνομίου άσκησης της εξουσίας πάνω στην οποία στηρίζεται η πολιτική οργάνωση όλων των κοινωνιών. Φυσικά και στις δυο περιπτώσεις πρέπει να υπάρχουν κανόνες που διασφαλίζουν το συμφέρον του συνόλου. Σε γενικές γραμμές νομίζω πως αυτό συμβαίνει. Απλά σε περιόδους κρίσης γίνεται της μόδας η σκανδαλολογία και η συνωμοσιολογία.
Δεν συμφωνώ με την άποψη πως οι Κεντρικές Τράπεζες κάνουν ότι θέλουν. Η πολιτική εξουσία είναι αυτή που υπερβαίνει τους κανόνες και πιέζει τις κεντρικές τράπεζες να είναι πιο ελαστικές στη νομισματική πολιτική για να μην έχουν πολλούς δυσαρεστημένους ψηφοφόρους.
Στην τελευταία κρίση π.χ. η FED θα μπορούσε να προφυλάξει τους κατέχοντες κεφάλαιο και να μην τυπώνει χρήμα, η αύξηση της ποσότητας του οποίου ευτελίζει την αξία του υπάρχοντος κεφαλαίου και την αξία των εχόντων περιουσία σε χρήμα. Το πολιτικό σύστημα που επικρατεί στη Δύση είναι μια σοσιαλιστική εκδοχή όπου ο συνεχής υφέρπων πληθωρισμός αναδιανέμει τον πλούτο συνεχώς σε βάρος του κεφαλαίου που μένει ανενεργό.
Αυτό βέβαια από την άλλη πιέζει συνεχώς το κεφάλαιο να αναζητά νέες επικερδείς τοποθετήσεις για να μην απαξιωθεί…
Οι «φούσκες» και τα κραχ οφείλονται κατά ένα μέρος και σε αυτή τη διαδικασία.
Αν οι ΗΠΑ ακολουθούσαν νεοφιλελεύθερη πολιτική δηλ. με καθαρά μονεταριστικά κριτήρια, δεν θα παρενέβαιναν στη κρίση του 2008 με «τρομπάρισμα» ρευστότητας στο σύστημα, αλλά θα άφηναν τις προβληματικές τράπεζες να καταρρεύσουν και τις υγιείς να πάρουν τη θέση τους. Ο φόβος όμως της επανάληψης του 1929 τις ανάγκασε να ακολουθήσουν άλλη πολιτική…
Πιστεύω πως αυτό που κυριαρχεί στο παγκόσμιο οικονομικό γίγνεσθαι είναι ένα πρακτικό μοντέλο χωρίς εμμονές στο μονεταρισμό ή τον κευνσιανισμό. Ανάλογα την περίπτωση και τη συγκυρία το μείγμα έχει περισσότερο από την μια ή την άλλη πλευρά. Το μοντέλο αυτό τις τελευταίες δεκαετίες έχει εξασφαλίσει σημαντική πρόοδο και ευημερία για το μέρος του πλανήτη που το εφάρμοσε.
Αυτό δεν σημαίνει πως όποτε δίνεται η ευκαιρία άτομα οι ομάδες δεν παραβιάζουν τους κανόνες χειραγωγώντας ή κερδοσκοπώντας. Αυτά όμως είναι τα συμπαρομαρτούντα της υπόθεσης που ενίοτε επιταχύνουν μια φούσκα ή ένα κραχ. Το να ανάγονται στο κυρίαρχο στοιχείο δεν βοηθά κάποιον να έχει μια αντικειμενική εικόνα και να βγάζει τα ανάλογα συμπεράσματα.
Κάποιος επενδυτής που έχει αγοράσει 5ετές ομόλογο πριν προσφύγει η Ελλάδα στο μηχανισμό στήριξης, το Μάρτιο του 2010, σύμφωνα με ότι έχει ανακοινωθεί μέχρι στιγμής, τι θα γίνει με το ομόλογο που κατέχει; θα το αφήσει να λήξει στο 2015 και δεν θα έχει κανένα πρόβλημα; Θα φάει «κούρεμα»;…
Απάντηση: Είναι πιθανό να «κουρευτεί». Σαν πιο πιθανό σενάριο θεωρώ ότι η Ελλάδα με τη σύμφωνη γνώμη της Ευρωζώνης κάποια στιγμή θα ξεκινήσει ένα συνδυασμό λύσεων για την αναδιάρθρωση του χρέους με φιλικό τρόπο.
Φιλικός τρόπος σημαίνει όχι μονομερές «κούρεμα» ή επιμήκυνση αλλά με τη σύμφωνη γνώμη των πιστωτών ή όσων εξ αυτών το επιθυμούν. Αυτό θα περιλαμβάνει «κούρεμα» για όσους βιάζονται να πάρουν τα λεφτά τους στην ώρα τους, επιμήκυνση για όσους δεν βιάζονται και επαναγορά χρέους από τη δευτερογενή με τη σχετική έκπτωση.
Θεωρώ πιθανό πως αυτό θα γίνει μέσα στην επόμενη διετία-τριετία. Κατά τη γνώμη μου για να συμβεί αυτό με καλύτερους όρους η χώρα πρέπει να έχει ολοκληρώσει ένα σημαντικό μέρος των μεταρρυθμίσεων που χρειάζεται για να λέγεται σύγχρονη δημοκρατική πολιτεία και οικονομία.
Αρκετοί θεωρούν πως η κυβέρνηση θα αναγκαστεί εκ των πραγμάτων να προχωρήσει σε μαζικές απολύσεις στο δημόσιο τομέα. Θεωρείτε πως το συγκεκριμένο σενάριο αποτελεί μονόδρομο; και όσον αφορά αυτή την (υποθετική) κυβερνητική απόφαση, είστε σύμφωνος ή όχι;
Απάντηση: Η κυβέρνηση έχει επιλέξει το δρόμο της μείωσης του αριθμού των εργαζομένων στο δημόσιο μέσω της συνταξιοδότησης. Έτσι όμως μικρή μείωση των δαπανών επιτυγχάνει καθώς είτε σαν εργαζόμενους είτε σαν συνταξιούχους θα τους πληρώνει.
Δεν πιστεύω πως θα τα καταφέρει. Η ασθένεια του ελληνικού δημοσίου είναι «ανίατη».
Πιστεύω πως στην καλύτερη περίπτωση θα χρειαστεί σύντομα να κλείσει μαζικά δημόσιους οργανισμούς και υπηρεσίες που δεν προσφέρουν και επειδή θα καταργηθούν οι θέσεις εργασίας θα απολύσει αυτούς που τις κατέχουν.
Θεωρώ πως η λύση του ελληνικού προβλήματος περνά μέσα από την δημιουργία προϋποθέσεων για τη δημιουργία θέσεων εργασίας και κοινωνικού πλούτου από τον ιδιωτικό τομέα.
Η χώρα για να ορθοποδήσει θα χρειαστεί οι εξαγωγές να ξεπεράσουν τις εισαγωγές. Για να συμβεί αυτό θα πρέπει να γίνει επανασυσταθεί εκ του μηδενός ο δημόσιος τομέας που είναι εμπόδιο με τη διαφθορά και τη γραφειοκρατία.
Επιπλέον, αν κάποιος χωρίς να προσφέρει τίποτα κερδίζει περισσότερα στο δημόσιο τομέα από τον ιδιωτικό γιατί να πάει στον τελευταίο; Φυσικά και είμαι σύμφωνος με αυτό, γιατί εκτός από τη μοναδική λύση εξόδου από τη κρίση δημιουργεί τις συνθήκες να νιώθουν οι άνθρωποι αξιοπρεπείς, στο βαθμό που κερδίζουν το ψωμί τους με την αξία τους, χωρίς να γίνονται υποχείρια της συνενοχής του πελατειακού συστήματος…
Ορμώμενος από τη τελευταία παράγραφο του άρθρου σας με τίτλο: «Αυτό ακριβώς είναι που συμβαίνει με το ΔΝΤ…» σας ρωτώ με τη σειρά μου αν τελικά η παγκόσμια οικονομία δεν είναι παρά μία τεράστια φούσκα, το χρήμα ψεύτικο, τυπωμένο στα άδυτα των πολυεθνικών τραπεζών μόνο και μόνο για να επιτευχθεί ένας παγκόσμιος έλεγχος;
Απάντηση: Το ψεύτικο και το αληθινό είναι έννοιες σχετικές. Στην προκειμένη περίπτωση αληθινό θεωρώ αυτό που δυο πλευρές δέχονται σαν μέσο ανταλλαγής ή αποθήκευσης αξίας. Όλοι λένε πως το δολάριο είναι χαρτί τυπωμένο αλλά όσο το δέχονται σαν μέσο ανταλλαγής και αποθήκευσης αξίας θα είναι κυρίαρχος του παιγνιδιού.
Το ίδιο συμβαίνει και με την πολιτική εξουσία. Υπάρχει και έχει κύρος γιατί όλοι την αποδεχόμαστε σαν το μη χείρον βέλτιστον για την ύπαρξη μιας οργανωμένης κοινωνίας που εξασφαλίζει ασφάλεια και κοινωνική και οικονομική πρόοδο. Αν υπάρξει κάποιο άλλο μοντέλο που είναι λιγότερο «χείρον» και περισσότερο «βέλτιστον» θα εκτοπίσει το υπάρχον… Το ίδιο συμβαίνει με το νομισματικό σύστημα.
Θα το δέχονται μέχρι να βρουν κάτι άλλο να κάνει καλύτερα τη δουλειά του που είναι να γυρίζει ο κόσμος της οικονομίας. Όλα τα νομίσματα έχουν ημερομηνία λήξης. Τα νομίσματα και οι μεταξύ τους σχέσεις εκφράζουν τον κοινωνικό στάτους κάθε εποχής. Όποιος έχει να προτείνει κάτι καλύτερο δεν έχει παρά να το κάνει, αν έχει βάση και λογική τότε θα έρθει η ώρα που οι άλλοι θα το υιοθετήσουν…
Έτσι έγινε και με το δολάριο και στο σύστημα των ανοιχτών αγορών το οποίο υποκατέστησε το αποικιακό σύστημα που υπήρχε πριν από τον πόλεμο. Πριν από τον πόλεμο μια βιομηχανία ή μια χώρα για να βρει τις απαραίτητες πρώτες ύλες έπρεπε να συντηρεί αποικιακά καθεστώτα εκεί που υπήρχαν οι πρώτες ύλες. Στο σύστημα των αγορών το πετρέλαιο π.χ. έχει μια τιμή σε όλο τον κόσμο και όποιος μπορεί να πληρώσει το έχει… Αν είχε κερδίσει η ναζιστική Γερμανία δεν θα είχαμε αγορές και πετρέλαιο θα είχε αυτός που ελέγχει τις πετρελαιοπηγές…
Οι ιστορίες που κυκλοφορούν όπως αυτές π.χ. του zeitgeist στηρίζονται σε μερικά πραγματικά δεδομένα και αρκετές υπόνοιες που τις καθιστούν ελκυστικές σαν μυθιστορηματικά σενάρια, για να γίνονται αποδεκτά από όσους δεν έχουν όρεξη να ασχοληθούν περισσότερο με το πώς δουλεύει το σύστημα.
Μια προσεκτική μελέτη της ιστορίας και μιας σοβαρής εφημερίδας καθημερινά διαφωτίζει επαρκώς νομίζω τα όρια των δυνάμεων που ασκούν επιρροή στις πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις και τον τρόπο που διαμορφώθηκαν αυτές.
Ευχαριστώ θερμά το κύριο Κώστα Στούπα που δέχτηκε να απαντήσει στις ερωτήσεις των αναγνωστών του Geopolitics & Daily News.
Geopolitics & Daily News 
6 Απριλίου, 2011 στο 21:15
«Δεν νομίζω ότι είχε προαποφασιστεί τίποτε και προσωπικά θεωρώ αστεία τα σχετικά συνωμοσιολογικά σενάρια, όπως και τα άλλα που υποστηρίζουν πως άγνωστες δυνάμεις μας ψεκάζουν με ψυχοφάρμακα.»
Μάλλον κ. Στούπα είσαι αλλού.
Εαν είσαι τόσο σίγουρος για το παραπάνω, τόσο σίγουρος είμαι και εγώ ότι πρέπει να σταματήσω εδώ να διαβάζω τις απόψεις σου και να πάω σε άλλο θέμα…
18 Απριλίου, 2011 στο 00:45
Ας μη φανεί παράλογη η απόφαση να γράψουμε σήμερα , 15 μέρες μετά για το θέμα. Χρειαζόμουν να ξαναθυμηθώ και να ξαναδιαβάσω.
Στην πρώτη ερώτηση περί διαφοράς «κουρέματος» και χρεοκοπίας ο κ. Στούπας απάντησε: «ουσι-αστική διαφορά μεταξύ ενός «κουρέματος» και μιας ολοκληρωτικής χρεοκοπίας όπως το θέτετε, βρίσκεται μεταξύ ενός «φιλικού» διακανονισμού με τους πιστωτές και μιας μονομερούς απόφασης. Στη δεύτερη αυξάνονται οι πιθανότητες ανεξέλεγκτων καταστάσεων».
1ον και σαν «ανεξέλεγκτες», επικίνδυνες, υποθέτουμε ότι εννοεί. Για να το λέει, έχει υπόψη του ποιες είναι. Δεν τις αναφέρει! Όπως δεν αναφέρει εις βάρος ποίου θα δράσουν οι ανεξέλεγκτες καταστάσεις, του δανειστή ή του δανειζόμενου που κάνει παύση πληρωμών;
Ας μας επιτρέψετε να υπενθυμίσουμε:
2ον Με το δανεισμό με ομόλογα δημοσίου, δεν υποθηκεύονται χώρες. Σε περίπτωση στάσης πληρωμών, χάνεις μόνο την αξιοπιστία σου ως δανειζόμενος. Ειδικά για χώρες όπως η Ελλάδα με τεράστιο δανεισμό της τάξης των δύο ΑΕΠ της, 340+110 του 2009= 450-30 (από τη διαπραγμάτευση των 110 δις )= 420 δις (!!!) είναι σχεδόν νόμος για τις μικρές, σε θέση στην παγκόσμια αγορά, οικονομίες, ως συμφέρουσα λύση, η στάση πληρωμής του. Πράγματι, δεν έχουν περάσει 15 μέρες από τη δημοσίευση των απαντήσεων του κ. Στούπα και οι ειδήσεις περί αναδιαπραγμάτευσης του χρέους των 340 δις μας έχουν «σπάσει» τα ώτα. Σκεφτείτε δε, ότι, και τα 340 δις, τα χρωστάμε στους ίδιους που μας έδωσαν και τα 110 δις με τις γνωστές συνέπειες. Γι’ αυτό φωνάζει η κυβέρνηση «ΟΧΙ» στη διαπραγμάτευση. Μόνο που το «ΟΧΙ» όφειλε να το πει σε άλλο χρόνο –Απρίλη του 2009, και για άλλο λόγο, στην …αποπληρωμή του δανείου των 340 δις. Τώρα είναι αργά, διότι, φοβούμεθα, θα την εξαναγκάσουν να το κάνει διότι είδαν πλέον ότι έχουν να κάνουν με πολιτικούς-μαριονέτες και τότε η θέση του κ. Παπανδρέου θα είναι δεινή.
3ον Δανεισμός υπό πίεση με «κούρεμα» (περίπτωση 110-30=80 δις) ή «αναδιαπραγμάτευση» παλιού χρέους (περίπτωση 340 δις) ή «φιλικός διακανονισμός» χρέους (!!!) όπως τον λέει ο κ.Στούπας, ο δανειστής θέτει επαχθείς, ανήθικους όρους αποπληρωμής στον δανειζόμενο. Θέτει τη χώρα σε κατάσταση υποθήκευσης και να γιατί:
Από τη Σύμβαση Δανειακής Διευκόλυνσης ή αλλιώς…μνημόνιο:
ΆΡΘΡΟ 14
Εφαρμοστέο Δίκαιο και Δικαιοδοσία
(1)Η παρούσα Σύμβαση καθώς και κάθε εξωσυμβατική υποχ-ρέωση που τυχόν προκύψει από την παρούσα ή σε σχέση με την παρούσα Σύμβαση, διέπεται και ερμηνεύεται σύμφωνα με το αγγλικό δίκαιο.
(2) Οι συμβαλλόμενοι αναλαμβάνουν την υποχρέωση να υποβάλουν οποιαδήποτε διένεξη προκύψει σχετικά με τη νομιμότητα, την ισχύ, την ερμηνεία ή την εκτέλεση της παρούσας Σύμβασης στην αποκλειστική δικαιοδοσία του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
(3) Οι αποφάσεις του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι πλήρως δεσμευτικές και εκτελεστές από τα συμβαλλόμενα μέρη.
(4) Οι Δανειστές μπορεί να εκτελέσουν ή να επιδιώξουν να εκτελέσουν οποιαδήποτε απόφαση του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως ορίζεται στην παρούσα ή άλλα δικαιώματα κατά του Δανειολήπτη στα δικαστήρια της χώρας του Δανειολήπτη
(5) Με την παρούσα ο Δανειολήπτης αμετάκλητα και άνευ όρων παραιτείται από κάθε ασυλία που έχει ή πρόκειται να αποκτήσει, όσον αφορά τον ίδιο ή τα περιουσιακά του στοιχεία, από νομικές διαδικασίες σε σχέση με την παρούσα Σύμβαση, περιλαμβανομένων, χωρίς περιορισμούς, της ασυλίας όσον αφορά την άσκηση αγωγής, δικαστική απόφαση ή άλλη διαταγή, κατάσχεση, αναστολή εκτέλεσης δικαστικής απόφασης ή προσωρινή διαταγή, και όσον αφορά την εκτέλεση και επιβολή κατά των περιουσιακών στοιχείων του στο βαθμό που δεν το απαγορεύει αναγκαστικός νόμος.
Στη δεύτερη ερώτηση ο κ. Στούπας απαντάει μεταξύ άλλων: «Η προσφυγή στην τρόικα επί της ουσίας μας δίνει το χρονικό περιθώριο να μειώσουμε το άνω των 30 δισ. Ευρώ έλλειμμα του 2009 σε τρία χρόνια αντί για τρεις μήνες μέσα στο 2010. Να κάνουμε μεταρρυθμίσεις από ένα κρατικοδίαιτο παρασιτικό οικονομικό μοντέλο σε ένα περισσότερο παραγωγικό με έμφαση στις εξαγωγές».
Ρωτάμε τον κ. Στούπα, μήπως μας έχουν χαρίσει τα 340 δις ή η κυβέρνηση έχει κάνει στάση πληρωμών γι’ αυτό το «πακέτο χρέους» και δεν το γνωρίζουμε; Διότι απαντάτε ως να επρόκειτο μόνο για το χρέος των 110 δις του 2009. Θα θέλαμε τη γνώμη σας περί του συνολικού χρέους: 340+110-30=420 δις, και στη βάση αυτού, ποιος, ποιοι θα επενδύσουν για να περάσουμε από το «κρατικοδίαιτο οικονομικό μοντέλο σε ένα περισσότερο παραγωγικό με έμφαση στις εξαγωγές»; Μήπως το «μοντέλο» της αποδοχής της αποπληρωμής των χρεών με ένα μνημόνιο φωτιά στην πλάτη της χώρας φέρνει «ανάπτυξη» στην αδιαμφισβήτητη ύφεση της ελληνικής οικονομίας από τον διαλυμένο παραγωγικό ιστό ο οποίος δεν παράγει για να εξάγει; Εκτός και εάν έχετε και εσείς αποδεχτεί να περάσει συνολικά η παραγωγή στα χέρια των δανειστών μας για τα επόμενα πενήντα χρόνια. Μα τότε, θα υπάρχει Ελλάδα;
Στην Τρίτη ερώτηση περί του ρόλου του χρηματοπιστωτικού συστήματος στην παρούσα κρίση, ο κ. Στούπας μας εντυπωσιάζει…
Γράφει: «Η εκχώρηση προνομίου διαχείρισης της νομισματικής πολιτικής μοιάζει με την εκχώρηση του προνομίου άσκησης της εξουσίας πάνω στην οποία στηρίζεται η πολιτική οργάνωση όλων των κοινωνιών. Φυσικά και στις δυο περιπτώσεις πρέπει να υπάρχουν κανόνες που διασφαλίζουν το συμφέρον του συνόλου. Σε γενικές γραμμές νομίζω πως αυτό συμβαίνει. Απλά σε περιόδους κρίσης γίνεται της μόδας η σκανδαλολογία και η συνωμοσιολογία».
Δεν άκουσε, δεν είδε ο κ. Στούπας, ως οικονομολόγος, εντούτοις, δεν έχει μελετήσει τον ρόλο των τραπεζών στους δύο παγκόσμιους πολέμους; Και είναι σκανδαλολογία η άρνηση τους να δεχθούν διερεύνηση του χρέους; Είναι συνωμοσιολογία η αυθαίρετη υποβάθμιση της FEED των οικονομιών των αδύναμων, σε σχέση με τις ισχυρές οικονομίες, χωρών; Και πότε τα χρηματοπιστωτικά Ιδρύματα ήταν έξω και πέρα από την πολιτική και τους πολιτικούς οι οποίοι την επικαθορίζουν με τις νομοθετικές και εκτελεστικές εξουσίες τους; Αληθεύει ή όχι ότι, το παγκόσμιο χρέος, όχι μόνο το ελληνικό, εκτός του ότι είναι πλαστό λόγω αυθαίρετων αυξήσεων των επιτοκίων, και εξ αυτού πολύ μικρότερο ή και αποπληρωμένο, χρησιμοποιείται, ακριβώς λόγω παγκόσμιας ύφεσης, στα γεωπολιτικά παιχνίδια των παγκόσμιων οικονομικών ηγεμονιών στην προσπάθειά της , η κάθε μία ξεχωριστά, προκειμένου να προλάβει τα αποτελέσματα ΄της ύφεσης, πτώχευσης του συστήματος, και γι’ αυτό ¨τρέχει» να αλλάξει συσχετισμούς για να εξασφαλίσει πρώτες ύλες (ενέργεια, πετρέλαιο-φυσικό-ορυκτά-πλατύνα,και μέσω μνημονίων του ΔΝΤ και Γερμανικής Ομοσπονδιακής Τράπεζας, νησιά και πλουτοπαραγωγικές πηγές των χρεωμένων, αδύναμων χωρών;
Και σταματάμε εδώ. Για να καταλήξουμε, ότι ο κ. Στούπας δεν μας έπεισε. Αντίθετα, μας επιβεβαίωσε τους προβληματισμούς μας για την κυβερνητική στάση απέναντι στο δημόσιο χρέος, ενόψη μάλιστα και της «αύξησης» της τουρκικής επιθετικότητας εναντίον των εθνικών μας κυριαρχικών δικαιωμάτων στο Νοτιο-Ανατολικό Αιγαίο.
4 Μαΐου, 2011 στο 10:10
Ευχαριστώ που σχολιάσατε την ερώτησή μου.
Ο κ. Στούπας του οποίου την πέννα πρέπει να επαινέσει κανείς,είναι κατά τα φαινόμενα πιστό παιδί του συστήματος.Τρέφεται απ’αυτό,το υπηρετεί, το θωπεύει.Εθελοτυφλεί μή βλέποντας το ανήμερο θεριό που καθήμενο επί καπιταλιστικού θώκου, κινεί τα νήματα της Ιστορίας με τους πολιτικούς, αυτά τα ανώνυμα και αδηφάγα και αιμοσταγή πιονάκια του να το υπηρετούν με κυναιδική παρασιτική υποτέλεια. Οι οσφυοκάμπτες. Άς τολμήση πολιτικός να αρθρώση λέξη ενάντια στο θεριό και θα τον φάη η λησμονιά.
Το διεθνές κεφάλαιο κ. Στούπα ύψωσε φαραωνική πυραμίδα με ιερείς της γνώσης του και όπως είπα υποτελείς του διοικητικού και της βάσης ,που κάθε μέρα κουβαλάνε λιθαράκια για να επιβιώσουν. Δεσπόζει η πυραμίδα σε όλο τον περιβάλλοντα χώρο. Είσαι συγκοινωνούν δοχείο της ? Ζείς. Δέν είσαι? Υπηρετείς με κεκλιμένην κεφαλήν. Και άν διανοηθείς να υψώσης κεφαλήν αρθρώνοντας ερωτήματα πρός τον Ιερέα,απολαύνεις φαιδροτήτων. ΤΙΠΟΤΑ δέν γίνεται αγαπητή μου κυρία Κατερίνα Χριστοδουλάκη-Κοπασάκη. Ο μονόδρομος στον οποίο μας ωδήγησε ο καπιταλισμός όλους να οδεύουμε, είναι αδιέξοδο. Το πρόβλημα είναι πρώτον: η κεκτημένη ταχύτυτα των συστημάτων και δεύτερον: ο αστάθμητος παράγοντας ξαφνικής μετάβασης εξουσίας στην κορυφή μιάς εκ των 3 κυρίων καπιταλιστικών πυραμίδων της παγκόσμιας οικονομίας.Κοντολογίς ξέρετε τί θα γίνη άν μιά νύχτα πχ. οι Ρώσοι στρατηγοί αναλάβουν εξουσία,που με τη βία πήραν ή που τους παραδόθηκε με την συμφωνία να την επιστρέψουν μετά την ομαλοποίηση?
Θα σας πώ εγώ τί θα συμβή.:Ένας καταστρεπτικότατος Τρίτος Παγκόσμιος που θα ισοπεδώση μεγάλες και μικρές πυραμίδες, με τους εναπομείναντες αναγκαστικά αδελφωμένους και αγκιστρωμένους στην Πίστη μιάς προσωπικής εξουσίας. Μετά τον Γενικό Πόλεμο θα περπατάτε μιά μέρα να βρείτε έναν άνθρωπο να τον κάνετε αδελφό είπε κάποιος. Νά γιατί. Επειδή το πάθος της απληστίας και της φιλαργυρίας, δηλ. ο καπιταλισμός, δεν είναι φίλος του ανθρώπου-φιλάνθρωπο.Είναι σκανδαλώδες και μισάνθρωπο.
Είναι αδύνατον να μήν υπάρξουν σκάνδαλα. Αλλά: Ουαί σ’αυτούς που τα υπηρετούν και ωραιοποιώντας τα, τα διαδίδουν. Ο καπιταλισμός είναι Σκάνδαλο και Θεριό.
Αη-Γιώργη χρειαζόμαστε.