Γράφει ο Θανάσης Παπαγεωργίου
Την ώρα που οι φονικές συγκρούσεις μαίνονται στην Τρίπολη, προαναγγέλλοντας την ανατροπή του τυραννικού καθεστώτος και πριν καλά – καλά ο ηγεμόνας του παραλόγου να προλάβει να αποσυρθεί μαζί με τις σωματοφυλακίνες σαν χαρέμι, στα βάθη της κεντρικής Αφρικής (κάπου στον Νίγηρα ή στο Τσάντ) και χωρίς να πέσει η αυλαία της πολιτικής σκηνής, οι νέοι πρωταγωνιστές ανεβαίνουν βιαστικά στριμωγμένοι σαν γνήσιοι μνηστήρες της εξουσίας.
Άραγε να ξέρουν ότι δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας κακομοίρης χορός με γλώσσες της Βαβέλ, γιατί ο μαύρος σκηνοθέτης με την ξανθιά unisex σεναριογράφο κάνουν νόημα στον «από μηχανής θεό», να ετοιμαστεί με μια θριαμβευτική είσοδο για τη υποδοχή και τη λατρεία, που του επιφυλάσσουν σε πνεύμα υποταγής κοινό και καλλιτέχνες;
Κάπως έτσι θα μπορούσε να αποδοθεί σε μια χολυγουντιανή μεταφορά η αρχαιοελληνική τραγωδία, που το προφητικό της νόημα επιβεβαιώνεται, σχεδόν χωρίς παραλλαγές, κάθε φορά στην ιστορία.
Στην πραγματικότητα όμως τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα, αν σκεφθεί κανείς τι έχει στοιχίσει μέχρι στιγμής αυτός ο αιματηρός εμφύλιος που ξεκίνησε από το Φλεβάρη και δεν έχει τελειώσει ακόμη ……
15.000 οι νεκροί, περισσότερες από 15.000 αεροπορικές επιδρομές (5.000 μόνον τον πρώτο μήνα), από τις οποίες περίπου 8.500 κατέληξαν σε όχι και τόσο «χειρουργικής ακρίβειας » βομβαρδισμούς και μάλιστα με χρήση του απαγορευμένου απεμπλουτισμένου ουρανίου.
Ας σημειωθεί ότι συμπτωματικά είχαν περάσει 100 χρόνια από τότε που ο ιταλός πιλότος Giulio Gavotti έριξε για πρώτη φορά στην ιστορία την 1η Νοεμβρίου του 1911 τέσσερις βόμβες, οι οποίες έπεσαν πάνω στο στρατιωτικό νοσοκομείο στην Ayn Zara, μέσα στη λιβυκή έρημο.
Η Λιβύη τότε βρίσκονταν υπό οθωμανική κυριαρχία. Μετά από αυτή την πατέντα – α λα ιταλικά – οι αεροπορικοί βομβαρδισμοί καθιερώθηκαν πλέον σε παγκόσμιο επίπεδο.
1.000 παιδιά, που θεωρούνται απολεσθέντα (ας ελπίσουμε ότι δεν θα παρατηρηθεί εντυπωσιακή μείωση στις λίστες αναμονής των μεταμοσχεύσεων που πραγματοποιούνται σε πολυτελή διασυνοριακά νοσοκομεία (Μεξικό – ΗΠΑ), ή σε χώρες με «προηγμένη τεχνογνωσία»).
Υπάρχουν πληθώρα στοιχείων με συντριπτικά νούμερα, τα οποία δυστυχώς όμως δεν συγκινούν το φιλοθεάμον κοινό πλέον, διότι αντί να εξοργίζουν, να ξεσηκώνουν θύελλες διαμαρτυριών και κινητοποιήσεων, προσφέρονται μόνον για στατιστικές αναλύσεις και επεξεργασίες που γεμίζουν τα κενά από περιεχόμενο δελτία ειδήσεων, θυμίζοντας την ακατάσχετη φλυαρία των σύγχρονων παρουσιαστών των ποδοσφαιρικών αγώνων.
Και φυσικά οι εκατόμβες αυτές των θυμάτων στο βωμό του χρήματος, των πετροδολαρίων, της εξουσίας, της αλαζονείας, του παραλογισμού, του ηγεμονισμού, της εκμετάλλευσης και τόσων άλλων θεοτήτων της σύγχρονης κοινωνίας, δεν προκλήθηκαν τόσο από τον φυλοκτόνο (όχι αδελφοκτόνο όπως συνηθίζεται να λέγεται) πόλεμο, όσο από τους ίδιους τους γνωστούς υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, που καθοδήγησαν την κοινωνική αναταραχή και εκμεταλλεύτηκαν την αιματοχυσία.
Δεν είναι η πρώτη φορά που αφού δημιούργησαν, εξέθρεψαν και εκμεταλλεύτηκαν τα κοινωνικοπολιτικά τέρατα ( Sadam Houssein, Muammar Gaddafi και τόσους άλλους ….ο κατάλογος είναι τόσο μακρύς), μεθόδευσαν και επέβαλλαν την ανατροπή τους, βάζοντας τον λαό που τους είχε υποστεί να πληρώσει για δεύτερη ή και για πολλοστή φορά τα σπασμένα.
Όσο όμως και αν όλα αυτά είναι εξοργιστικά, αυτό που είναι πιο δραματικό είναι το ή τα σκηνικό/ά της επόμενης ημέρας που με μεγάλη επιμέλεια έχουν φροντίσει να προετοιμάσουν, απομυζώντας τη δεξαμενή των εργασιών των διαφόρων think-tanks, την οποία φροντίζουν ηθελημένα ή άθελά τους να ανανεώνει συνεχώς μέρος της επιστημονικής κοινότητας μαζί με τους σπουδαστές και τους ερευνητές της.
Τι έχουν σχεδιάσει λοιπόν και γιατί στην περίπτωση της Λιβύης, όταν όλα τα βλέμματα είναι στραμμένα στην ειδησεογραφική επικαιρότητα ;
Ίσως είναι ώρα να δούμε λίγο το φεγγάρι και όχι το δάκτυλο.
Αν το δει κανείς αθώα μπορεί και να πιστεύει ότι η μεσογειακή αύρα που φύσηξε στην «αραβική άνοιξη», που της βρήκαν αμέσως – αμέσως όνομα (τους θύμιζε αυτό της Τσεχοσλοβακίας, που εκείνοι ήξεραν βέβαια εκ των προτέρων που θα κατέληγε, εμείς μόνο δεν ξέραμε), δεν έφθασε σαν απαλό αεράκι να σαρώσει το καλά ριζωμένο κανταφικό καθεστώς, με αποτέλεσμα να δώσει τη δυνατότητα στον τύραννο να συντρίψει τη λαϊκή εξέγερση.
Μήπως όμως τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά;
Η Λιβύη ήταν πάντοτε μια χώρα με στρατηγική σημασία, ακόμη και πριν την εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών της, συγκεκριμένα το πετρέλαιο. Δεν είναι τυχαίο ότι είναι η πρώτη χώρα που το 1951 με απόφαση του νεοσυσταθέντος ΟΗΕ, απέκτησε την ανεξαρτησία της.
Αυτό βέβαια σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να αποδοθεί στη δύναμη των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων και πολύ περισσότερο του κινήματος των αδεσμεύτων, που αναπτύχθηκαν αργότερα στην περιοχή.
Το πιθανότερο είναι να θέλησαν οι ΗΠΑ, προκειμένου να εξασφαλίσουν μελλοντικά την εκμετάλλευση και να αλλάξουν το συσχετισμό δυνάμεων στην περιοχή, να την απεγκλωβίσουν σαν πρώτο βήμα από την εξάρτηση των ευρωπαϊκών χωρών (κυρίως της Γαλλίας, της Μ. Βρετανίας και κατά τρίτο λόγο της ηττημένης, αλλά παραδοσιακά με δεσμούς εξάρτισης συνδεδεμένης Ιταλίας).
Έτσι ο βασιλιάς Idriss ανέλαβε την εξουσία και κυβέρνησε μέχρι το 1969, όταν τον ανέτρεψε ο νεαρός φιλόδοξος, – εκπαιδευθείς στη Ελληνική Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων (κατά τη διάρκεια της Χούντας, επειδή υπήρχαν άλλωστε αρκετά κοινά σημεία στο προφίλ του, όπως νόμιζαν τότε οι αμερικάνοι) και διαμένων στου Ψυρρή (όπου έμενε στο ξενοδοχείο Κρόνος και έπαιζε ποδόσφαιρο στον Αγ. Δημήτριο στη γειτονιά, όπως λένε οι παλιοί που τον θυμούνται ακόμη) – συνταγματάρχης Καντάφι με μια μικρή ομάδα αξιωματικών του στρατού, κατά το πρότυπο του Αιγυπτίου προέδρου Γκαμάλ Άμπντελ Νάσερ, τον οποίο θεωρούσε ίνδαλμά του.
Αυτό όμως που είναι λιγότερο γνωστό είναι ότι προκειμένου να πετύχει με μια τόσο μικρή ομάδα το σχέδιο της ανατροπής του Idriss βοήθησε η CIA, κατόπιν εντολής του νεοεκλεγμένου τότε Νίξον.
Το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι μαζί με τον Idriss ξήλωσε και την αμερικάνικη βάση Wheelus, ανατολικά της Τρίπολης, στην οποία υπηρετούσαν τότε 4.600 αμερικανοί και η οποία ονομάζονταν χαϊδευτικά «η μικρή Αμερική» «a Little America».
Τι να κάνουμε συμβαίνουν καμιά φορά και λάθη. Όπως δικαιολογήθηκαν στη συνέχεια οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες : λάθος τύπο διαλέξαμε.
Έτσι εξηγείται το απύθμενο μίσος εναντίον του όχι μόνο από τον Νίξον, αλλά και από τον Ρήγκαν. Θυμηθείτε ότι ήταν αυτός ο ειρηνοποιός πρόεδρος των ΗΠΑ, που διέταξε βομβαρδισμό στη Λιβύη.
Στο μεταξύ, τα αρχικά σχέδια των αμερικανών έμπαιναν πολύ δύσκολα σε εφαρμογή λόγω του αναπτυσσόμενου εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος των λαών και του συσχετισμού δυνάμεων στην περιοχή. Όχι όμως για πολύ. Δεν άργησαν να ελέγξουν την Αίγυπτο μετά το θάνατο του Νάσερ και να φρενάρουν τουλάχιστον, τις αρνητικές για αυτούς εξελίξεις με μια σειρά από ιδιόρρυθμα απολυταρχικά καθεστώτα που αλληθώριζαν πολιτικά.
Οι ΗΠΑ φρόντιζαν να ενισχύουν τόσο τον συγκεχυμένο πολιτικό τους χαρακτήρα και προσανατολισμό, όσο και τις προσωπικές φιλοδοξίες των αυταρχικών ηγετών τους. Εν τω μεταξύ η συνεργασία συνεχιζόταν αν όχι εμφανώς σε πολιτικό, τουλάχιστον σε εμπορικό και σε στρατιωτικό (με αγορά οπλικών συστημάτων & τεχνογνωσίας) επίπεδο. Έχοντας επίγνωση των δυσκολιών, ανέμεναν υπομονετικά την επόμενη ημέρα, χωρίς να διεκδικούν προσωρινά το μονοπώλιο στην εκμετάλλευση.
Το πλέον άτυπο παράδειγμα αποτελούσε όλα αυτά τα χρόνια ο Καντάφι, του οποίου η μόνη σταθερή παράμετρος ήταν η παράνοια.
Ένα περίεργο κράμα λαϊκού ήρωα περισσότερο της φυλής του και λιγότερο της πατρίδας του, χωρίς να του λείπουν οι λαϊκισμοί, γιατί κατάλαβε ότι χωρίς αυτούς δεν θα μπορούσε να διατηρήσει για πολύ την εξουσία, αντιϊμπεριαλιστή (ξεκινώντας από το έμφυτό του ένστικτο μέχρι την αντίληψη ότι αυτό το στρατόπεδο είχε περισσότερο χώρο για αυτόν), φιλόδοξου ηγεμόνα (νέου Σαλαχεντίν) του αραβικού έθνους (ouma el arabya ), που δεν είχε ακόμη προδοθεί από τους ηγέτες του και προσδοκούσε ακόμη την αναγέννησή του, κοινωνικού μεταρρυθμιστή με φιλοσοφικές αναζητήσεις (δεν σας συνιστώ αν δεν είστε σε βαρετές διακοπές ή σε κατάθλιψη να διαβάσετε το πράσινο βιβλίο, το κόκκινο είχε ήδη γραφεί), ο εν λόγω φιλέλληνας χάραζε για πολλά χρόνια τον τρίτο δρόμο για το σοσιαλισμό, δίνοντας το παράδειγμα και εξασφαλίζοντας οικονομική και πολιτική βάση και σε άλλους «συναδέλφους» του κήρυκες του σοσιαλισμού και της εθνικής ανεξαρτησίας, σε διάφορες χώρες μεταξύ των οποίων και τη δική μας.
Εκμεταλλεύτηκε τον φυσικό πλούτο της χώρας του, ο οποίος επαρκούσε τόσο για την ικανοποίηση του προσωπικού του πλουτισμού, όσο και για την απλόχερη μοιρασιά – τουλάχιστον στην αρχή – και σε κάστες της ιδιαίτερης σύνθεσης λιβυκής κοινωνίας, που με τον τρόπο αυτό του εξασφάλιζαν το απαραίτητο σώμα των πραιτοριανών.
Το κατά πόσον η τακτική αυτή έπρεπε να εναλλάσσεται με την πιο στυγνή απολυταρχική διακυβέρνηση, αυτό βέβαια είναι άλλο θέμα.
Η παράνοιά του σε συνδυασμό με την αναπόφευκτα στην πάροδο του χρόνου προοδευτική του απομόνωση, τον οδήγησαν στην άσκηση μιας τραγελαφικής και απρόβλεπτης – κατά τα φαινόμενα – εξωτερικής πολιτικής, που άλλοτε προκαλούσε γέλια και άλλοτε συμφορές. Δεν έλειψαν βέβαια και εχθροπραξίες που δεν περιορίστηκαν με τους γειτονικούς λαούς (Τσάντ), αλλά και με αδελφούς αραβικούς (Αίγυπτο..).
Δεν ήταν ανέκδοτο, αλλά αλήθεια το ότι όποιος υποστηρίζονταν από τον Καντάφι έπρεπε να το σκεφθεί και να ψαχτεί πολύ σοβαρά.
Βουτηγμένος σε σκοτεινούς και ύποπτους μηχανισμούς που λειτουργούσαν άλλοτε αυτόνομα και άλλοτε σε συνεργασία με διεθνείς τρομοκρατικές οργανώσεις, στις οποίες προσέφερε αφειδώς γη και χρήμα (ύδωρ δεν είχε), κατάλαβε γρήγορα ο ίδιος, αλλά και πρόλαβε να διδάξει και άλλους πως μπορείς να κάνεις ακόμη και φίλο το μεγαλύτερό σου εχθρό, με τη μέθοδο της μίζας και της εξαγοράς.
Οι πατέντες βέβαια δεν σταματούν εδώ. Επειδή δεν φιλοδοξώ να κάνω το ψυχογράφημά του και ούτε έχω σκοπό να αναλύσω το προφίλ του – δεν του αξίζει άλλωστε κάτι τέτοιο, σημασία έχει μόνο η ανάδειξη του κοινωνικοπολιτικού προβλήματος που δημιούργησε – θα αναφέρω σαν τελευταία την ιδιότυπη σχέση του με τη θρησκεία.
Υποστηρίζοντας ότι μοναδική παγκόσμια θρησκεία είναι το Ισλάμ και αποδίδοντας της οικουμενικό χαρακτήρα εκμεταλλεύονταν το θρησκευτικό συναίσθημα και την αυξανόμενη τις τελευταίες δεκαετίες θρησκευτική συνείδηση των λαών των αραβικών χωρών – χάρις τις φιλότιμες προσπάθειες των δυτικών χωρών με την ισλαμοφοβία και την αντιτρομοκρατική υστερία από τη μια και το κοινωνικοπολιτικό αδιέξοδο στο οποίο φρόντιζαν να τους οδηγούν οι ηγεσίες τους – με σκοπό να αποκτήσει ηγετικό ρόλο σε ένα παναραβικό μέτωπο.
Το εγχείρημα αυτό συναντούσε πάντοτε σοβαρές δυσκολίες δεδομένου ότι μεγάλη μερίδα του μουσουλμανικού κόσμου συγκεκριμένα οι σιϊτες (εκτός από τους άραβες είναι και το σύνολο του πληθυσμού του Ιράν) οι οποίοι έχουν κατ’ εξοχήν άμεση πολιτική και παραστρατιωτική δραστηριότητα, του αποδίδουν και δεν του συγχωρούν ποτέ τη δολοφονία – εξαφάνιση του Moussa al-Sadr το 1978, κατά την επίσκεψή του στη Λιβύη.
Ο συγκεκριμένος Ιμάμης που θεωρείται πλέον ο 12ος προφήτης του, γεννήθηκε στο Ιράν από λιβανέζικη οικογένεια και υπήρξε μεγάλη προσωπικότητα με πλούσια θρησκευτική και πολιτική δραστηριότητα. Επέστρεψε στο Λίβανο το 1960, ανέλαβε την αρχηγία του Ισλαμικού Συμβουλίου των Σιϊτών, το 1969 ίδρυσε το κίνημα «των απόκληρων», το οποίο μετεξελίχθηκε στη γνωστή ως AMAL (Ελπίδα) παραστρατιωτική και στη συνέχεια πολιτική οργάνωση του Λιβάνου.
Η AMAL εξακολουθεί μέχρι σήμερα να διαδραματίζει σημαντικότατο ρόλο στην πολιτική ζωή του Λιβάνου, μαζί με τη Χεζμπολάχ, ενώ ο Καντάφι δεν έχει πατήσει μέχρι σήμερα το πόδι του στο Λίβανο. (είναι ίσως το μόνο μέρος που δεν θα τον ψάξουν οι SEALs).
Η αλήθεια είναι ότι όλα αυτά τα καμώματα και οι ιδιορρυθμίες του απρόβλεπτου Καντάφι έφερναν πονοκέφαλο στους αμερικανούς και στους συμμάχους τους, ιδιαίτερα όταν αποφάσιζε να κάνει πράξη τις απειλές του με τρομοκρατικά χτυπήματα (ανατίναξη του αεροπλάνου της Pan Am πτήση 103, το 1988 στο Lockerbie, που είχε 270 θύματα, βομβιστικές ενέργειες όπως σε ντισκοτέκ του Βερολίνου, ενισχύοντας, εκπαιδεύοντας και στεγάζοντας τρομοκρατικές ομάδες και επαναστατικούς πυρήνες …).
Οι σχεδιαστές της εξωτερικής πολιτικής των δυτικών χωρών έπρεπε να ακολουθούν απέναντί του ευμετάβλητη και ευέλικτη πολιτική, παρ’ όλα αυτά όμως δεν το έβαζαν κάτω.
Ήξεραν ότι η υπόθεση είχε ψωμί. Από τη μια λοιπόν έτσι ο Καντάφι, από την άλλη αυτοί – όπως λέει χαριτωμένα και ο εύστοχος λαϊκός μας βάρδος : «πότε Βούδας πότε Κούδας, πότε Ιησούς κι’ Ιούδας».
Δεν θα μπορούσε να γίνει άλλωστε και διαφορετικά. Δεν σφραγίζεται χωρίς την κατάκτηση της Λιβύης η Μεσόγειος.
Για όσους δεν κατάλαβαν, οι αμερικανοί επιδιώκουν να μετατρέψουν γεωπολιτικά τη Μεσόγειο σε κλειστή θάλασσα πριν από τη γεωλογική της σύγκλιση. Δεν πρόκειται για καινούργια ιδέα, το σχέδιο αυτό υπάρχει από παλιά, απλά τώρα θεωρούν ότι είναι ευνοϊκότερες οι συνθήκες για την πραγματοποίησή του.
Η λεκάνη της Μεσογείου αποτελεί τον πυρήνα της πολιτικής σκακιέρας της Ευρασίας πάνω στην οποία διεξάγεται ο αγώνας για την παγκόσμια κυριαρχία.
Οι απόψεις αυτές αποτελούν σταθερούς άξονες της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής παρά τις εναλλαγές των δύο κομμάτων στην εξουσία.
Σύμφωνα λοιπόν με τον Κίσσινγκερ τον υπουργό εξωτερικών στη διάρκεια του ψυχρού πολέμου : κάθε εμπορική πρωτοβουλία από πλευράς Κίνας και Ιαπωνίας (σήμερα Ινδίας με τον υψηλότερο δείκτη παραγωγικής ανάπτυξης, μετά την Κίνα), που αποβλέπει στη δημιουργία ελεύθερης ζώνης εμπορίου στην Ασία, σε πολυπληθέστατες χώρες, αντιστρατεύεται τα αμερικανικά συμφέροντα. Γι’ αυτό οι ΗΠΑ πρέπει να εξασφαλίσουν την μόνιμη παρουσία τους στην ευρύτερη περιοχή.
Αυτή ήταν άλλωστε και η λογική που οδήγησε στην εισβολή στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ.
Τις ίδιες απόψεις διατύπωνε πάντα και Μπρεζίνσκι, ο διαβόητος σύμβουλος του «αγαθού» Κάρτερ. Ας μην ξεχνάμε ότι ο Μπρεζίνσκι ήταν αυτός που ανακάλυψε τον Ομπάμα, τον οποίον ο τελευταίος θεωρεί μέντορά του.
Κατά συνέπεια ο Καντάφι αποτελούσε παραφωνία και κίνδυνο στην άσκηση μιας τέτοιας πολιτικής.
Παρά τη στροφή που ήταν αναγκασμένος να κάνει τελευταία τόσο με λόγια όσο και με έργα προς τη Δύση, η οποία είχε σαν συνέπεια τη λύση του εμπάργκο που είχε επιβληθεί στη Λιβύη από τότε που της αποδόθηκε η ευθύνη για την ανατίναξη του αεροπλάνου της PAN AM στο Λόκχηντ, τίποτε δεν ήταν απόλυτα εξασφαλισμένο με τη σημερινή ηγεσία της Λιβύης.
Είναι γνωστές οι πρωτοβουλίες και οι φιλοδοξίες του για τις προοπτικές του Παναφρικανικού συνδέσμου, του Αφρικανικού Νομισματικού ταμείου, της Αφρικανικής Τράπεζας Επενδύσεων, για τη δημιουργία παναφρικανικού νομίσματος, για τη χρηματοδότηση δορυφορικού τηλεφωνικού συστήματος, που είχε σαν αποτέλεσμα την εντυπωσιακή μείωση του κόστους τηλεφωνίας, το οποίο είναι το ακριβότερο στον κόσμο, με απώλειες για τις ευρωπαϊκές εταιρείες, ύψους 500 εκατ. ευρώ το χρόνο για την άρνηση συμμετοχής σε κοινά γυμνάσια του ΝΑΤΟ (όλες οι άλλες χώρες Μαρόκο, Μαυριτανία, Αλγερία, Τυνησία, Αίγυπτος, Ιορδανία, Ισραήλ συμμετείχαν) και το κυριότερο η άρνηση ιδιωτικοποίησης των πετρελαιοπηγών. Δηλαδή άλλος ένας Ούγκο Τσάβεζ και μάλιστα στη Μεσόγειο, που θα μπορούσε όχι μόνο να καθορίζει την αγορά του πετρελαίου, αλλά και να τροφοδοτεί άλλες ανταγωνιστικές χώρες στην Ασία πχ τη Κίνα κλπ
Το γεγονός επίσης ότι η Λιβύη ήταν μια χώρα που δεν δανειζόταν από το ΔΝΤ και παρ’ όλα αυτά είχε υψηλό βιοτικό επίπεδο και προσδόκιμο επιβίωσης όπως οι αναπτυγμένες χώρες σε συνδυασμό με την οικονομική ευρωστία που της εξασφάλιζε το πετρέλαιο και τη διαχείριση των πετροδολαρίων αποτελούν παράγοντες κινδύνου που θα μπορούσαν να δυναμιτίσουν ακόμη και καλοστημένους διεθνείς οργανισμούς με τους μηχανισμούς τους πχ Bretton Woods, που διευθύνονται από τις χώρες του ΝΑΤΟ και έχει ο Θεός….
Τα πετροδολάρια που διέθετε στην παγκόσμια αγορά η Λιβύη ανέρχονταν τουλάχιστον σε 50 δισ. ευρώ διάσπαρτα σε διάφορες τράπεζες και άλλα οικονομικά ιδρύματα στον κόσμο. Από αυτά τα 7 δισ. ήταν στην Ευρώπη. Μόνον στις ΗΠΑ οι επενδύσεις των λιβυκών κεφαλαίων στις χρηματοπιστωτικές αγορές υπολογίζονταν σε 300 – 500 εκατ. δολ. Έτσι οι αμερικανικές αρχές προχώρησαν στο πάγωμα των λιβυκών λογαριασμών ύψους 32 δισ. δολ.
Η δέσμευση των λιβυκών καταθέσεων απέβλεπε λιγότερο στην άσκηση πίεσης και περισσότερο στο να εμποδίσει τους χειρισμούς και τις κινήσεις της αδιαφανούς Libyan Investment Authority (LIA) που είχε στη διάθεση της 53,8 δισ. Ευρώ, πολύ δε περισσότερο αν συνυπολογίζονταν και τα αποθέματα της Κεντρικής Τράπεζας της Λιβύης, που μαζί με αυτά ο πακτωλός της έφθανε τα 107 δισ.
Θα πρέπει να σημειώσουμε επίσης ότι μεγάλο μέρος του ποσού αυτού προορίζονταν για την ενίσχυση διαφόρων αφρικανικών χωρών, που βρίσκονται εδώ και χρόνια στη μέγγενη του ΔΝΤ και της Διεθνούς Τράπεζας.
Υπάρχουν αναλυτικότατα στοιχεία που δείχνουν τα ποσά, και τη διακίνηση τους στις διάφορες χώρες και αγορές που διακινούσε το μακρύ «οικονομικο – πολιτικό χέρι» της Λιβύης.
Δεύτερη, κατά σειρά, χώρα στην προτίμηση του ήταν η Γαλλία με 1,2 δισ. σε γαλλικές τράπεζες, σε σύνολο επενδύσεων ύψους 5 δισ. ευρώ, Αυτό εξηγεί την ιδιαίτερη πρεμούρα της Γαλλίας για τη συμμετοχή και την ανάληψη πρωτοβουλιών σε οικονομικό, πολιτικό και στρατιωτικό επίπεδο εναντίον της Λιβύης.
Δεν έλειψαν φυσικά και οι πολύ καλές σχέσεις με τη γνωστή πλέον στο ελληνικό κοινό Goldman Sachs, στην οποία δόθηκε στις αρχές του 2008 το ποσό των 1,3 δισ. προκειμένου να επενδυθεί κατάλληλα.
Δυστυχώς οι χειρισμοί της όχι μόνο δεν απέδωσαν τα αναμενόμενα στα λιβυκά κεφάλαια, αλλά προκάλεσαν ζημιές σε ποσοστό 98%, με αποτέλεσμα η αξία των μετοχών να συρρικνωθεί σε 25 εκατ. στις αρχές του 2009.
Οι εξηγήσεις που έδωσαν οι απεσταλμένοι της εταιρείας στη Λιβύη, που συνοδεύονταν από ειδικούς ένοπλους φρουρούς, προκειμένου να εξασφαλίσουν την ασφαλή επιστροφή τους στις ΗΠΑ, όχι μόνο δεν ικανοποίησαν, αλλά εξόργισαν τους Λίβυους. Έκτοτε και παρά τις αλλεπάλληλες δελεαστικές προτάσεις του προέδρου της Goldman του Lloyd Blankfein οι σχέσεις δεν αποκαταστάθηκαν.
Τι θα μπορούσε να σκεφθεί κανείς μετά τη διεθνή και ειδικότερα την ελληνική εμπειρία τόσο για τον τρόπο διαχείρισης των λιβυκών επενδύσεων αρχικά, όσο και για τη συμμετοχή της Goldman στις μετέπειτα εξελίξεις ;
Τέλος το ύψος της οικονομικής καταστροφής της Λιβύης μπορεί να υπολογισθεί αν πάρει κανείς υπ’ όψη του, τις απώλειες από τη δέσμευση των κεφαλαίων, τα έξοδα εξοπλισμού και κάθε μέσου με το οποίο ενισχύθηκαν οι αντικαθεστωτικές δυνάμεις (λέτε να ήταν προσφορά του καταστήματος ΝΑΤΟ & ΣΙΑ), το κόστος στο οποίο υποβλήθηκαν οι ανθρωπιστικές δυνάμεις αυτού του πολέμου με τους αεροπορικούς βομβαρδισμούς, τους πυραύλους αέρος – εδάφους, τα κατασκοπευτικά αεροπλάνα, τα έξοδα συντήρησης, μισθούς, πριμ των «μαχητών της ελευθερίας» (η πτήση ενός βομβαρδιστικού – τύπου Τορνάντο – για μια διαδρομή 3.000 μιλίων από τη βάση μέχρι την Τρίπολη και με επιστροφή στοιχίζει 300.000 δολ.
Για υπολογίστε πόσες τέτοιες έγιναν, όπως ανέφερα στην αρχή. Οι 20 τομαχώκ που έριξε μόνον η Αγγλία στοίχισαν 20. εκατ. παρόμοιες αναφορές σε νούμερα δεν έχουν τέλος).
Επιπλέον πρέπει να υπολογίσουμε τα έξοδα της επόμενης ημέρας για την ανοικοδόμηση της κατεστραμμένης χώρας με τις υποδομές της. Οι ειδικοί αναλυτές των σύγχρονων σταυροφόρων (προφανώς θα έχουν ήδη πληρωθεί για τον κόπο τους) έχουν υπολογίσει ότι θα χρειασθεί να πληρωθούν σύμβουλοι, κατασκευαστικές εταιρείες με τεχνογνωσία και εξειδικευμένο προσωπικό και βάλε …..
Ποιος πληρώνει για όλα αυτά ; Μα φυσικά ο λαός της Λιβύης αντικαθεστωτικοί, καθεστωτικοί, πρώην καθεστωτικοί και νυν καθεστωτικοί, μη καθεστωτικοί και μη αντικαθεστωτικοί, φουκαράδες που ποτέ κανείς δεν τους ρώτησε για τίποτε ……
Πως θα πληρώσουν όμως ; Μα φυσικά με δάνεια !!!
Άλλο παραγωγή και εκμετάλλευση πετρελαίου (που και αυτή δεν θα είναι πια προφανώς στα χέρια του) και άλλο δάνειο. Έτερον εκάτερον !!!!
Έχουμε να δούμε πρωτοβουλίες από την Lagarde και όλη τη γνωστή συμμορία, που θα τρίβουμε τα μάτια μας. Πως νομίζετε ότι θα πραγματοποιηθούν οι εξαγγελίες των πεφωτισμένων ηγετών – που ολόκληρος ο «πολιτισμένος κόσμος» έχει στηρίξει τις ελπίδες του για τη διαχείριση της κρίσης – για νέες θέσεις εργασίας και ανάπτυξη ;
Φυσικά οι συνέπειες αυτού του πολέμου δεν θα περιοριστούν στη Λιβύη, αλλά θα πλήξουν κυρίως τις ήδη υπόλοιπες χώρες της Αφρικής, που χρόνια τώρα βρίσκονται στο έλεος και τη διαδικασία του εκπολιτισμού. Δεν θα εξαιρεθούν βέβαια οι χώρες της Βορ. Αφρικής που συνεχίζουν να ζουν στην ευφορία που έφερε η αραβική άνοιξη και να γιορτάζουν το Ramadan (Ραμαζάνι).
Όσο για τις επιπτώσεις σε παγκόσμιο επίπεδο πήραμε ήδη μια γεύση από την άνοδο της τιμής του πετρελαίου, η οποία προκειμένου να εξασφαλισθεί και να διατηρηθεί σταθερή, ο πόλεμος έπρεπε να κρατήσει όσο το δυνατόν περισσότερο.
Αυτός άλλωστε φαίνεται ότι ήταν ο κύριος λόγος παράτασης των εχθροπραξιών και όχι τόσο οι έντεχνες διαφωνίες και η έλλειψη οργάνωσης και συντονισμού μεταξύ των χωρών του ΝΑΤΟ, που έπαιρναν μέρος στις επιχειρήσεις ή ακόμη η φαινομενική διστακτικότητα των ΗΠΑ.
Συνωμοσιολογίας συνέχεια.
Άραγε είχε προετοιμασθεί από πριν η επιχείρηση Λιβύη;
Από όσα προαναφέρθηκαν και από όσα θα εκτεθούν στη συνέχεια σίγουρα ναι.
Οι αμερικανοί είχαν επεξεργαστεί σχέδια ανατροπής του καθεστώτος ήδη από την περίοδο της προεδρίας του G. Bush Jr, σύμφωνα με το γενικότερο πρόγραμμα «καταπολέμησης του άξονα κακού» (‘war on the axis of evil’), όπως ο ίδιος με το γνωστό απλοϊκό και ηλίθιο ύφος του, μαζί με μια δόση που του είχε μείνει από την ορολογία που χρησιμοποιούν συνήθως οι αμερικανοί, στις μεθόδους απεξάρτησης όταν αυτές βασίζονται κυρίως στην επιστροφή στη θρησκεία και ιδιαίτερα στον «Jesus», είχε χαρακτηρίσει την νέα σταυροφορία που αναλάμβαναν οι ΗΠΑ μετά την «9 -11», προκειμένου να επαναφέρουν όλους τους απίστους (μουσουλμάνους) και απολωλότες συγχωριανούς τους που μένανε στο παγκόσμιο χωριό, στον «δρόμο του καλού».
Και όλα αυτά γίνονταν παρά το άνοιγμα που είχε πραγματοποιηθεί και από τις δύο πλευρές με την άρση του εμπάργκο το 2004 και παρά την αποκατάσταση των σχέσεων μεταξύ της Δύσης και του Καντάφι, παρά τη συμφωνία με την BP το 2007 επί πρωθυπουργίας Tony Blair, για την συνεκμετάλλευση του πετρελαίου με την Εθνική Εταιρεία Πετρελαίου της Λιβύης (Libya’s National Oil Corporation). Όλα αυτά όπως αποδείχθηκε στη συνέχεια εκτός από προσωρινό και περιορισμένο, είχαν κυρίως παραπλανητικό χαρακτήρα.
Ο ίδιος απ’ ότι φαίνεται είχε αποφασίσει να κάνει τη στροφή αυτή στη πολιτική του, βλέποντας προφανώς τους κινδύνους που δημιουργούσαν η απομόνωσή του και η προοδευτική εξόντωση φίλων και εχθρών του που με επιμέλεια και με επιτυχία ολοκλήρωναν σταδιακά οι ΗΠΑ με τους συμμάχους τους.
Οι προθέσεις του εκδηλώθηκαν και πρόσφατα τόσο με τη στάση του, όσο και με τις δηλώσεις του κατά τη διάρκεια των εργασιών του συνεδρίου του Αραβικού Συνδέσμου, που φιλοξένησε πέρυσι στην Τρίπολη, όπου ανέφερε (σε ελεύθερη απόδοση) : «θα πρέπει να δείξουμε καλή συμπεριφορά και να γίνουμε καλά παιδιά για να μην έχουμε το τέλος του Σαντάμ Χουσεϊν».
Οι δυτικοί δεν φαίνεται όμως να είχαν πάρει στα σοβαρά την αλλαγή της στάσης του, απλά επεδίωκαν να κερδίσουν χρόνο και να δημιουργήσουν τις κατάλληλες προϋποθέσεις για την ανατροπή του.
Όπως αποδεικνύεται ο Καντάφι δεν αντιλήφθηκε το μέγεθος της πλεκτάνης, υποτίμησε τις δυνατότητες τους, ενώ ταυτόχρονα υπερτίμησε με την αλαζονεία του και την παράνοιά του τις δικές του, όχι μόνον απέναντί τους αλλά και απέναντι στις δυνατότητες των αντιπάλων του σε μια ενδεχόμενη εξέγερση εναντίον του.
Σήμερα βέβαια πληρώνει το τίμημα των λανθασμένων εκτιμήσεών του.
Για να επιστρέψουμε για λίγο στο σκηνικό που είχε προηγηθεί, τίποτε δεν εμπόδισε τους δυτικούς και τον ίδιο να προσπαθήσουν να επωφεληθούν, ο καθ’ ένας βέβαια για δικούς του λόγους από την περίοδο αβροφροσύνης και εκεχειρίας που διάνυαν , ο ίδιος μεν ανέμελα, οι άλλοι δε μελετημένα.
Έτσι επιδόθηκε σε μια σειρά από επισκέψεις που αποθανατίστηκαν από τεράστιο αριθμό φωτογραφιών και video – για τις οποίες σήμερα δεν μιλάει κανείς πλέον, όπως είναι φυσικό – με τους ηγέτες των ευρωπαϊκών χωρών τον εβραϊκής καταγωγής και νοοτροπίας Σαρκοζύ, τον θεατρίνο Μπερλουσκόνι, μέχρι και την Hillary Clinton σε εγκάρδια χειραψία, πρόσφατα μέσα στο 2009, και ας μην ξεχάσουμε εκείνες που απαθανατίζεται μαζί με την Κοντολίζα Ραϊς στη σκηνή του στην έρημο (σε σημείο που η ίδια να κινδυνεύει να παρεξηγηθεί, αν δεν ήταν εμφανής η έλλειψη στοιχειώδους θηλυκότητας από μέρους της, κοινό χαρακτηριστικό των υπουργών εξωτερικών των ΗΠΑ). Όλοι αυτοί και άλλοι πολλοί ακόμη, άρπαζαν με βουλιμία τις οικονομικές παροχές που τους προσέφερε, θυμίζοντας περισσότερο Σαουδάραβα παρά Λίβυο ηγέτη.
Χαρακτηριστική βέβαια είναι η περίπτωση του Σαρκοζύ – αξιοζήλευτης φιγούρας για τον Σπαθάρη – απολύτως άνθρωπο των αμερικανών, οι σχέσεις του οποίου μαζί τους έχουν σφυρηλατηθεί μέσα από τον πατριό του και τον πατέρα μιας από τις συζύγους του, ο οποίος αναγκάστηκε κάποτε στο παρελθόν να παραιτηθεί από τη θέση του, ως πρόεδρος της γαλλικής Βουλής, όταν αποκαλύφθηκε σοβαρό σκάνδαλο σε βάρος του, το οποίο είχε αποκαλύψει αμερικανός δημοσιογράφος και στη συνέχεια δημοσιοποιήθηκε ευρύτερα με το σενάριο του γνωστού έργου «The french connection».
Ενώ λοιπόν οι αμερικανοί προετοίμαζαν την ανατροπή του Καντάφι ήδη από πολύ παλιά, εκείνος μπήκε στο χορό από τον Οκτώβριο του 2010, αφού βέβαια το 2007 τον είχε υποδεχθεί μετά βαϊων και κλάδων στο προεδρικό μέγαρο Élysée και έχοντας φροντίσει προηγουμένως να εισπράξει τις επιταγές για την ενίσχυση της εκστρατείας του για τις προεδρικές εκλογές, άλλωστε έπρεπε να απαλλαγεί από αυτό το μίασμα και να ξεγλιστρήσει έγκαιρα, ώστε να μην μπορούν οι αντίπαλοί του να του προσάψουν κατηγορίες περί σκοτεινών πηγών χρηματοδότησης.
Η καθυστέρηση αυτή δεν εμπόδισε καθόλου το συντονισμό ενεργειών της Γαλλίας και της Αγγλίας, οι οποίες από τις 2 Νοεμβρίου του 2010, τέσσερις μήνες πριν από την επιχείρηση «η αυγή της Οδύσσειας» (Odyssey Dawn), που βρίσκεται σήμερα σε εξέλιξη ακόμη στη Λιβύη, ανακοίνωσαν ότι προγραμμάτιζαν να διεξάγουν κοινά γυμνάσια με την επωνυμία «SOUTHERN MISTRAL 2011».
Επρόκειτο για μια «ανθρωπιστική επιχείρηση» εναντίον μιας φανταστικής χώρας με το όνομα «SOUTHLAND» (Νότια Χώρα) – τι σύμπτωση !!! – που βρίσκονταν υπό δικτατορικό καθεστώς, που είχε ήδη διενεργήσει επιθέσεις κατά των εθνικών συμφερόντων της Γαλλίας. Η Γαλλία υποστηριζόμενη από τις βρετανικές στρατιωτικές δυνάμεις, θα αναλάμβανε υποτίθεται τις επιχειρήσεις εκτελώντας μάλιστα εντολές του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, για την εφαρμογή της υποθετικής απόφασης με αριθμό «3003» – ε ρε συμπτώσεις !!!.
Οι ασκήσεις αυτές που είχαν προγραμματισθεί να ξεκινήσουν στις 21 Μαρτίου του 2011, δεν έγιναν ποτέ. Ασφαλώς δεν χρειάστηκε κάτι τέτοιο, από τη στιγμή που στις 19 Μαρτίου του 2011 (δύο ημέρες πριν από την προγραμματισμένη ημερομηνία) ξεκίνησαν οι πραγματικές επιχειρήσεις.
Είναι αλήθεια ότι η Γαλλία είχε επιπλέον λόγους, από την υπακοή της στις ΗΠΑ και ιδιαίτερο γεωπολιτικό ενδιαφέρον ώστε να τεθεί επικεφαλής της «ανθρωπιστικής εισβολής».
Θεωρεί ότι καθυστέρησε να παρέμβει και ότι ως ένα βαθμό δεν διαχειρίστηκε αποτελεσματικά τις κοινωνικοπολιτικές εξελίξεις των αραβικών χωρών της Βορ. Αφρικής, με τις οποίες υπήρχαν από παλιά σχέσεις επιρροής, οι οποίες με τα νέα δεδομένα κινδυνεύουν να εξασθενίσουν.
Προκειμένου να προλάβει ενδεχόμενες εξελίξεις στην Αλγερία και στο Μαρόκο δεν είχε την πολυτέλεια να παραμείνει απλώς θεατής στο θέμα της Λιβύης.
Εξ άλλου, ήταν μια καλή ευκαιρία που δίνονταν στο Σαρκοζύ να παρουσιάσει μια διπλωματική και στρατιωτική επιτυχία ώστε να αποκαταστήσει το χαμένο γόητρό της και να κερδίσει τις προεδρικές εκλογές, μέσα σ’ ένα κλίμα αδιεξόδων από την οικονομική κρίση, με όλα τα στοιχεία του κοινωνικού μαρασμού και της συλλογικής κατάθλιψης των γάλλων.
Για το σκοπό αυτό δεν δίστασε να επιστρατεύσει πολιτικά ζόμπι – αφού άλλωστε υπάρχει η απόλυτη φτώχεια στην πολιτική σκηνή της Γαλλίας – όπως τον πρώην πρωθυπουργό και αντίπαλό του Alain Juppé, ο οποίος απεφάσισε με πατριωτικές και υπερκομματικές δηλώσεις να διακόψει την αυτοεξορία του στον Καναδά, στην οποία ο ίδιος είχε υποβληθεί, αναζητώντας τον εξαγνισμό του, μετά από αποκαλύψεις εις βάρος του για σοβαρότατα σκάνδαλα.
Υπηρετώντας πιστά το στόχο του εξαγνισμού επιδόθηκε σε μια εντυπωσιακή για την ηλικία του διπλωματική δραστηριότητα, ξέροντας όμως ότι άλλοι θα ήταν εκείνοι που επρόκειτο να δρέψουν τις δάφνες.
Δεν πρέπει επίσης να μας διαφεύγει ότι ο γάλλος πρόεδρος, είχε θιγεί προσωπικά από τις πρωτοβουλίες του Καντάφι για τη δημιουργία της Παναφρικανικής Ένωσης, η οποία στην πραγματικότητα αντιστρατεύονταν τη δική του Πανμεσογειακή Ένωση. ( NATO/neocon Mediterranean Union).
Επιπλέον, η Γαλλία ήταν η πρώτη που κινδύνευε να θιγεί από την δημιουργία του αφρικανικού νομίσματος, δεδομένου ότι για τις οι περισσότερες αφρικανικές χώρες το γαλλικό νόμισμα αποτελούσε από παλιά νόμισμα αναφοράς.
Βέβαια να μη θεωρήσει κανείς ότι η Γαλλία βρέθηκε στην ανάγκη να δράσει αμυνόμενη μπροστά σε ενδεχόμενους κινδύνους. Εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο την ευκαιρία να πουλήσει πολεμικό υλικό στους εξεγερμένους, όπως είχε από καιρό προγραμματίσει.
Όπως φαίνεται από τις αποκαλύψεις του ιταλού δημοσιογράφου Franco Bechis που δημοσιεύθηκαν στις 24 Μαρτίου στην εφημερίδα Libero, (επικαλούμενος πηγές των ιταλικών μυστικών υπηρεσιών) η Γαλλία είχε στείλει ολόκληρο τραίνο με γάλλους επιχειρηματίες στη Βεγγάζη, προκειμένου να συζητήσουν με Λίβυους παράγοντες για τις προοπτικές ανάπτυξης αγροτικής ανάπτυξης.
Στην πραγματικότητα επρόκειτο για στρατιωτικούς με σκοπό να οργανώσουν την εξέγερση. Έτσι εξηγείται, γιατί, αμέσως μετά τις δύο πρώτες ημέρες, η εξέγερση μετατράπηκε σε ένοπλη, κάτι που δεν είχε συμβεί στις χώρες που είχε φυσήξει προηγούμενα το αεράκι της αραβικής άνοιξης.
Τις ίδιες πληροφορίες δημοσίευσε και η άκρως ενημερωμένη και αποκαλυπτική γαλλική εβδομαδιαία εφημερίδα Canard Enchainé, της οποίας τα σχόλια ο Σαρκοζύ έκανε… γαργάρα.
Σύμφωνα –πάντα- με τον Franco Bechis, ο επικεφαλής του πρωτοκόλλου και απόλυτα έμπιστος του Καντάφι Nuri Mesmar συνοδευόμενος και από κάποιον από το επιτελείο του, επισκέφθηκε την 1η Οκτωβρίου το Παρίσι, με σκοπό να υποβληθεί σε χειρουργική επέμβαση.
Μάλλον επρόκειτο για λάθος διάγνωση του Λίβυου γιατρού γιατί η εγχείρηση δεν έγινε ποτέ. (Τώρα πως γύρισε πίσω χωρίς τομή, δεν μπορώ να το φανταστώ, το πολύ πολύ να του κάνανε μια οι γάλλοι).
Στις συζητήσεις που προφανώς έγιναν με σκοπό την προετοιμασία της εξέγερσης, μεταξύ των άλλων συζητήθηκε η δυνατότητα να επηρεασθούν και να ενθαρρυνθούν να αυτομολήσουν αξιωματικοί από το περιβάλλον του Καντάφι, όπως ο συντ. Gehan Abdallah, ο οποίος στη συνέχεια τέθηκε επικεφαλής των αντικαθεστωτικών δυνάμεων. Επειδή όμως ο Mesmar ήταν και υπουργός Γεωργίας, οργάνωσε με τις γαλλικές υπηρεσίες την επίσκεψη των γάλλων «επιχειρηματιών» στις 16 Νοεμβρίου στη Βεγγάζη, όπως προαναφέρθηκε.
Μην νομίζετε όμως ότι υποβαθμίζεται η συμμετοχή των αμερικανών, επειδή δεν ξανάγινε αναφορά σ’ αυτούς.
Οι ρόλοι ήταν από πριν μοιρασμένοι:
Στις 14 Μαρτίου επέστρεψε στη Λιβύη ο συνταγματάρχης Khalifa, προκειμένου να ηγηθεί της εξέγερσης. Ο Khalifa, ο οποίος είναι σήμερα πρόεδρος του Μεταβατικού Εθνικού Συμβουλίου της Λιβύης, ζούσε από το 1980 στις ΗΠΑ και εργάζεται ως πράκτορας της ΣΙΑ.
Αυτά αναφέρονται στο βιβλίο του Pierre Pean, με τίτλο ‘African Handling’ , που κυκλοφόρησε το 2001.
Επίσης η Wall Street Journal που κυκλοφόρησε στις 31 Μαρτίου αναφέρει : «Οι αξιωματούχοι της CIA αναγνωρίζουν ότι έχουν δραστηριοποιηθεί ενεργά στη Λιβύη εδώ και αρκετές εβδομάδες, όπως και οι αντίστοιχες υπηρεσίες Πληροφοριών άλλων Δυτικών χωρών»
Μετά από όλη αυτή την καλοστημένη μασκαράτα των πρώτων ημερών της εξέγερσης , χρειάζονταν να βγει κάποιος να διαμαρτυρηθεί ενθυμούμενος τα ανθρώπινα δικαιώματα που παραβιάζονταν με πρωτοφανή τρόπο, για πρώτη φορά στη Λιβύη.
Λες και όταν φιλιόντουσαν σταυρωτά τρεις φορές (όπως συνηθίζουν οι άραβες) στα μάγουλα με τον «αδελφό Καντάφι», δεν ξέρανε τι γίνονταν στη Λιβύη. Το μόνο που δικαιολογούνταν να μην ξέρουνε είναι πόσους είχε φάει το μαύρο σκοτάδι, του τρίτου δρόμου για τον σοσιαλισμό.
Πρώτος λοιπόν όπως είχε προγραμματισθεί βγήκε ο Σαρκοζύ – με ασίστ όπως λένε οι σικ παρουσιαστές των αθλητικών εκπομπών – από τον τηλεοπτικό φιλόσοφο εβραϊκής φυσικά καταγωγής Bernard Henri-Lévi.
Ο μαϊντανός αυτός αποτελεί μόνιμο ελίτ φιλοξενούμενο όλων των καναλιών της γαλλικής τηλεόρασης και στηρίζει ιδεολογικοπολιτικά, αυτούς που έχουν ανάγκη. Είναι ειδήμων οποιαδήποτε στιγμή επί παντός επιστητού. Προσοχή μην ετοιμάζεστε να πείτε ότι κάποιους ντόπιους σας θυμίζει. Ο κύριος αυτός έχει γαλλική φινέτσα !!!!!!!!
(Χρησιμοποιήθηκε μάλιστα ως μεσολαβητής στις 14 Ιουνίου ανάμεσα στον Baghdadi Mahmoudi πρωθυπουργό της κυβέρνησης του Καντάφι και τον δεύτερο στην τάξη του Μεταβατικού Εθνικού Συμβουλίου τον Mahmoud Jibril, σε μια προσπάθεια να βρεθεί λύση για την ομαλή αλλαγή της εξουσίας με …αποτελέσματα που όλοι γνωρίζουμε).
Στη συνέχεια, τη σκυτάλη άδραξε ο μαύρος καβαλάρης του αμερικανικού ιππικού που έσπευδε να σώσει τα γυναικόπαιδα από τους ιθαγενείς του Καντάφι.
Το έργο αυτό το έχουμε δει πολλές φορές, το ξέρουμε και το έχουμε βαρεθεί, όμως η στάση όλων μας δεν βοηθάει στο να μην το ξαναδούμε !!
Απλά πιστεύουμε ότι δεν θα συμβεί σε μας !!!!
Άραγε αν το μαϊστράλι της αραβικής άνοιξης φύσαγε μια μέρα και προς την Παλαιστίνη, θα βλέπαμε όλους αυτούς τους «υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων», να εξοργίζονται από τα δεινά των παλαιστινίων στη λωρίδα της Γάζας και στα κατεχόμενα και να τα βάζουν ασυγκράτητοι με τους Νετανιάχου και Λίμπερμαν ;
Η επόμενη μέρα
Τελικά ο Καντάφι αποδείχθηκε ότι δεν ήταν ικανός να κρατήσει την εξουσία, αυτό όμως δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι οι αντάρτες έχουν συντριπτική δύναμη. Θυμίζω ότι σώθηκαν από σίγουρη ήττα τον περασμένο Μάρτιο, χάρις την αεροπορική υποστήριξη του ΝΑΤΟ και τους βομβαρδισμούς του. Ακόμη και σήμερα χωρίς την υποστήριξη των νατοϊκών δυνάμεων δεν θα μπορούσαν να μπουν στην Τρίπολη.
Ο Καντάφι έκανε τέσσερα κρίσιμα λάθη :
– υπερτίμησε τις δυνάμεις του
– δεν υπολόγισε πόσο ήταν διατεθειμένοι οι αμερικάνοι και το ΝΑΤΟ να επιδιώξουν την ανατροπή του
– υποτίμησε τη δύναμη και τη μαχητικότητα των ανταρτών
– το κυριότερο όμως ήταν, ότι δεν πήρε καν υπ΄ όψη του τι θα συνέβαινε , αν συνέπιπταν όλοι μαζί αυτοί οι παράγοντες
Αυτό όμως ακριβώς συνέβη.
Σήμερα το πρόβλημα δεν είναι πλέον στρατιωτικό, αλλά πολιτικό και δεν αφορά τον Καντάφι, αλλά κατά πρώτο λόγο τον λιβυκό λαό και κατά δεύτερο το μέτωπο των εξεγερμένων που σε καμία περίπτωση δεν είναι ενιαίο, το αντίθετο μάλιστα.
Το γεγονός ότι σήμερα περισσότερες από 30 χώρες, έχουν αναγνωρίσει το Μεταβατικό Εθνικό Συμβούλιο, The Transitional National Council (TNC) στη Βεγγάζη, ως το νόμιμο εκπρόσωπο της Λιβύης δεν σημαίνει ότι λύθηκαν αυτομάτως τα προβλήματα.
Το κυριότερο πρόβλημα είναι η ουσιαστική στην πράξη αναγνώρισή του από τις παραστρατιωτικές ομάδες που ανέτρεψαν στρατιωτικά το καθεστώς, αλλά και η επίλυση των διαφορών μέσα στους κόλπους του από τις διάφορες ομάδες που το απαρτίζουν και εκπροσωπούνται μέσα σ’ αυτό.
Τα δείγματα για μία θετική πορεία δεν είναι εμφανή μέχρι σήμερα από τη στιγμή που παραμένουν πολλά ζητήματα άλυτα, όπως αυτό της δολοφονίας του αρχηγού των ανταρτών Abdul Fattah Younes στις 29 Ιουλίου. Η όλη διαδικασία, ανάκληση από το μέτωπο, ανάκριση, κατηγορία για συνωμοσία με το καθεστώς, απαλλαγή από τις κατηγορίας και στη συνέχεια δολοφονία μαζί με τους δύο άλλους αξιωματικούς που τον συνόδευαν τρεις ώρες αργότερα, εξακολουθεί να παραμένει ένα μελανό σημείο παρά τις προσπάθειες διαλεύκανσης με τη σύσταση ειδικής ανακριτικής επιτροπής για τη διερεύνηση της υπόθεσης. Η φυλή του η Obeidi, παραμένει σε επιφυλακτική στάση.
Οι υπερασπιστές της Misrata δηλώνουν με τη σειρά τους ότι δεν έχουν την πρόθεση να υπακούσουν στις εντολές του (TNC), αν αυτές δεν τους ικανοποιούν.
Το ίδιο και οι Βέρβεροι που αποτελούσαν ανέκαθεν μια περιθωριοποιημένη φυλή και σήμερα πλέον περιμένουν να αναγνωριστεί εμπράκτως η αποφασιστική τους συμβολή στην ανατροπή του καθεστώτος και κυρίως στην κατάληψη της Τρίπολης.
Όσον αφορά το (TNC) η κατάσταση μέσα στους κόλπους του δεν είναι καθόλου εύκολη. Ήδη οι διάφορες ενώσεις των διανοουμένων που έχουν συγκροτήσει τη «Συμμαχία της 17 Φλεβάρη», απαιτούν την παραίτηση πολλών προσωπικοτήτων του συμβουλίου , όπως του Ali al-Essaoui (υπεύθυνου για τις εξωτερικές υποθέσεις), του υπεύθυνου για ζητήματα άμυνας μαζί με του βοηθούς του.
Παρόμοια είναι και η κατάσταση μέσα στους κόλπους των παραστρατιωτικών ομάδων, που αποτελούν ένα συνονθύλευμα από κάθε λογής και για κάθε λόγο διαμαρτυρόμενους, άτακτους, ανεκπαίδευτους, που κάθε άλλο παρά την πειθαρχία μπορούν να ασπαστούν και να υιοθετήσουν.
Έτσι εκτός των όσων προαναφέρθηκαν υπάρχουν εντάσεις μεταξύ των κυριότερων ομάδων, οι οποίες είναι :
η οργάνωση του Abou Salim, που περιλαμβάνει πρώην κατάδικους
η οργάνωση του Omar Mokhtar, που αποτελείται από φοιτητές της Βεγγάζης
η οργάνωση Nida Libya που αποτελείται από ισλαμιστές, που ανέβηκαν στο τραίνο την τελευταία στιγμή και διαθέτουν μεγάλη δύναμη
Μέσα σ’ αυτό το κλίμα οι δηλώσεις του στρατηγού Kutrani, ότι θα τσακίσει όποιους δεν είναι διατεθειμένοι να πειθαρχήσουν δεν φαίνεται να έχουν προς το παρόν τουλάχιστον απήχηση.
Τα προβλήματα αυτά δεν μπορεί να μην ήταν γνωστά στα επιτελεία που είχαν μεθοδεύσει την ανατροπή του Καντάφι. Κάθε άλλο, απεναντίας το κλίμα αυτό της αναρχίας αποτελεί μέρος του γενικού σχεδίου.
Οι δυνάμεις των ανταρτών έπρεπε να εξυπηρετούν συγκεκριμένες σκοπιμότητες. Έπρεπε να έχουν τόση δύναμη όση να προκαλούν πρόβλημα στον τακτικό στρατό, αλλά ταυτόχρονα να έχουν ανάγκη από τη στρατιωτική βοήθεια των ξένων δυνάμεων καθώς και να την αποζητούν. Με άλλα λόγια έπρεπε να έχουν τόση δύναμη όση είναι αναγκαία να καθιστά απαραίτητη και αναγκαία την ξένη επέμβαση, γιατί χωρίς αυτή δεν θα μπορούσαν ποτέ να νικήσουν.
Αυτό φαίνεται και από την ανάλυση όχι μόνο των πολιτικών αλλά και των στρατιωτικών χειρισμών των γάλλων:
Αντί να χορηγήσουν πολεμικό υλικό στη κεντρική διοίκηση στη Βεγγάζη, έδωσαν απ΄ ευθείας όπλα στους μαχητές της Misrata και τους Βερβέρους της Djebel Nefousa.
Η κίνηση αυτή εκτός από τη σαφή στρατιωτική σκοπιμότητα που εξυπηρετούσε για να ισχυροποιήσει τις δυνάμεις αυτές των ανταρτών, ώστε να δημιουργήσουν ασφυκτικό κλοιό γύρω από την Τρίπολη, εξυπηρετεί και τη μελλοντική σκοπιμότητα του εξοπλισμού των επιμέρους στρατιωτικών ομάδων προκειμένου να αποπειραθούν να διεκδικήσουν την αρχηγία ή ακόμη να αποτελούν εμπόδιο για την επιβολή αργότερα της έννομης τάξης.
Το ίδιο ή παραπλήσιο σενάριο θα επιχειρηθεί να ακολουθηθεί και σε πολιτικό επίπεδο στο άμεσο μέλλον.
Το χάος που εύκολα μπορεί να προκληθεί σε συνδυασμό με την αδυναμία και τις διαμάχες στους κόλπους της κεντρικής κυβέρνησης, θα προκαλέσει την πολιτική και στρατιωτική παρέμβαση των ξένων δυνάμεων με τη μορφή προσωρινής ειρηνευτικής δύναμης είτε του ΟΗΕ, είτε των χωρών του Αραβικού Συνδέσμου, είτε του ΝΑΤΟ, είτε ενδεχομένως όλων αυτών μαζί.
Μ’ άλλα λόγια, φτου κι απ’ την αρχή στο 1951, αλλά με καλλίτερες συνθήκες αυτή τη φορά για τις ΗΠΑ και κατά δεύτερο λόγο για την Ευρώπη.
Οι περισσότεροι Λίβυοι γιορτάζουν ήδη την ανατροπή του Καντάφι, ο οποίος δεν θα λείψει σε κανέναν.
Τα πανηγύρια και οι γιορτές γρήγορα θα τελειώσουν και τότε θα φανεί πιο είναι το πραγματικό ερώτημα :
Ο Καντάφι έχασε, ποιος όμως κέρδισε ; Όχι βέβαια ο λαός της Λιβύης.
Ελλάδα και Λιβύη
Όλοι αυτοί οι προβληματισμοί που πρέπει να απασχολούν κάθε σκεπτόμενο έλληνα πολίτη, πόσο απασχόλησαν το ΥΠΕΞ και αν πως δικαιολογείται η τραγική απουσία της ελληνικής διπλωματίας από την διεθνή σκηνή σχετικά με τις εξελίξεις στη Λιβύη;
Η Τουρκία, τουλάχιστον μετά τις αρχικές γκάφες από στόματος Ερντογάν, έσπευσε να αναθεωρήσει εύστοχα τη στάση της με διάφορες κινήσεις, όπως για παράδειγμα με το να φιλοξενήσει στη Κωνσταντινούπολη τη Σύνοδο της Διεθνούς Ομάδας για την Επαφή με τη Λιβύη (International Contact Group on Libya), που αποτελείται από εκπροσώπους 30 χωρών, του ΟΗΕ, του Αραβικού Συνδέσμου, της ΕΕ, του ΝΑΤΟ, το Συμβούλιο Συνεργασίας των Χωρών Του Περσικού Κόλπου, που είχε συνέρθει τις προηγούμενες φορές στη Ρώμη, στη Doha και στο Abu Dhabi.
Στη συνάντηση αυτή πάρθηκε η απόφαση για την αναγνώριση του Μεταβατικού Εθνικού Συμβουλίου της Λιβύης, ως του νόμιμου εκπροσώπου του Λιβυκού κράτους.
Στα πλαίσια αυτά εντάσσεται και η πρωτοβουλία του υπουργού εξωτερικών να επισκεφθεί την Βεγγάζη για επαφές με το Μεταβατικό Εθνικό Συμβούλιο.
Η Ελλάδα τι έκανε ; Πλήρης διπλωματική απουσία. Πως εξηγείται άραγε αυτό ;
Γιατί μετά από τόσα χρόνια στενών επαφών τρίτου τύπου (μέσα από τον τρίτο δρόμο) κατέληξαν σε αυτή την στάση ουδετερότητας;
Γιατί η σημερινή ηγεσία της οποίας οι μέχρι πρότινος φωτογραφίες με τον «αδελφό Καντάφι» κοσμούσαν τα οικογενειακά και πολιτικά άλμπουμς, δεν πήρε ξεκάθαρη θέση σε όλη τη διάρκεια του εξάμηνου πολέμου ;
Άραγε η διπλωματική δραστηριότητα του σημερινού πρωθυπουργού εξαντλήθηκε σε παλαιότερες «πρωτοβουλίες» τις οποίες ανελάμβανε για τα ζητήματα της Μέσης Ανατολής, όταν ήταν υπουργός εξωτερικών στη κυβέρνηση Σημίτη, τότε που συνήθιζε να ενημερώνει πρώτα την Ωλμπράιτ και μετά τον έλληνα πρωθυπουργό, σύμφωνα με το πρωτόκολλο του State Departement ;
Γιατί η πρωτοβουλία που προτίθετο να αναλάβει σαν μεσολαβητική προσπάθεια στη διάρκεια των γεγονότων στην Αίγυπτο και είχε αναγγελθεί με τυμπανοκρουσίες ανεστάλη ξαφνικά χωρίς εξήγηση;
Μήπως η στροφή της εξωτερικής πολιτικής της κυβέρνησης στην αναζήτηση νέων συμμάχων – στα πλαίσια της πλήρους συμμόρφωσης με τις εντολές του State Departement – απαιτούν να περιοριζόμαστε αυστηρά στα «δικά μας», όπως καθιερώθηκε να λένε οι τηλεπαρουσιαστές , ώστε να μην ενοχλούμε τους νέους συμμάχους μας και να αφήνουμε ελεύθερο το πεδίο δράσης στους γείτονές μας ;
Όσο για τις σχέσεις μας με τον «αδελφό Καντάφι» και τη χώρα του πολλά θα είχε να ρωτήσει κανείς.
Όλα αυτά τα χρόνια υπήρχε διάχυτα μια έντονη φημολογία και μυθοπλασία για τα λιβυκά κεφάλαια και επενδύσεις που πλημμύριζαν τη χώρα μας.
Μήπως θα μπορούσε κανείς να μας δώσει στοιχεία που να το αποδεικνύουν ή μήπως αυτό δεν γίνεται σκόπιμα για να μην μπούμε και εμείς στη δύσκολη θέση να δεσμεύσουμε τις λιβυκές καταθέσεις ;
Όλα αυτά τα χρόνια, το επιχείρημα ήταν ότι ανοίγονταν ευκαιρίες για τις ελληνικές εταιρίες για επενδύσεις στη Λιβύη.
Δεν έχετε παρά να ρωτήσετε οποιονδήποτε έλληνα επιχειρηματία, που να είχε ή που επιδίωξε να κάνει συνεργασία με λίβυους και να σας πει ότι έμεινε ευχαριστημένος, είτε λόγω γραφειοκρατίας και διατυπώσεων, είτε λόγω συνέπειας, ιδιαίτερα όσον αφορά τις πληρωμές.
Μήπως οι σχέσεις περιορίζονταν όλα αυτά τα χρόνια αυστηρά σε προσωπικό επίπεδο και σε μια μικρή ομάδα στελεχών και παραγόντων του κυβερνώντος κόμματος ;
Η απάντηση θα είχε εξαιρετικό ενδιαφέρον…
Αν πάλι δεν τη δώσουν οι αρμόδιοι, φαντάζομαι πως θα μπορούσε να αναζητηθεί στις προσωπικές μαρτυρίες ή στα αρχεία της λιβυκής τρόϊκας στην Αθήνα :
του λίβυου πρέσβη, του προέδρου της λιβυκής κοινότητας που έδιωξαν πρόσφατα οι συμπατριώτες του και του Τζώρτζ Χάλακ.
Μην μου πείτε πώς δεν τον θυμάστε….Μέχρι και δάνειο για την περίφημη βίλα (το …κωλόσπιτο κατά τον Βαγγέλη Γιαννόπουλο)είχε κάνει στον Ανδρέα Γ. Παπανδρέου.
Geopolitics & Daily News 
Σχολιάστε